Lees mijn nieuwste blog:
Zindelijkheidsproblemen: Feestdagen en zindelijkheidsproblemen: Dit is een lastige maand voor kinderen met zindelijkheidsproblemen . Tenminste, wel voor mijn zoon. Ondanks dat het geheim van 5 december vo...
dinsdag 10 december 2013
Feestdagen en zindelijkheidsproblemen
Dit is een lastige maand voor kinderen met zindelijkheidsproblemen. Tenminste, wel voor mijn zoon. Ondanks dat het geheim van 5 december voor hem geen geheim meer is, blijft het toch spannend. Maar deze tijd was extra druk. Zijn broertje werd 3 december 4 jaar. Feest, verjaardag, voor het eerst naar school…. Dat was ook voor de oudste spannend. En het blijft druk. Eerst gaat mijn man nog een week naar Taiwan. We gaan hem met z'n drieën ophalen op Schiphol, waar de jongens nog nooit geweest zijn. Dan de Kerst… Maar wat wel heerlijk is, is dat we twee weken vakantie hebben! Daar zijn we aan toe.
Zoals hierboven omschreven is het een lastige tijd voor mijn zoon. Hij plast en poept continu in zijn broek. Ook weer op school! Gelukkig heeft hij een geweldige juf, die er heel goed en discreet mee omgaat. Hij durft het haar dan ook eerlijk te zeggen. Wij wonen dicht bij school, dus als hij een poepbroek heeft mag hij even snel naar huis komen om te verschonen. Wat is het dan fijn dat ik vanuit huis werk. Binnen 10 minuten zit hij dan weer in de schoolbanken. Reservekleding wilde hij niet meer mee naar school. Het was vorig schooljaar immers niet één keer nodig geweest. Toch moet hij er nu dus weer aan. Voor een plasbroek dan. Een poepbroek is lastig zelf schoon te maken, helemaal zonder natte doekjes of washand.
Toch vraag ik me af waar deze terugval opeens vandaan komt. Zullen het alleen de feestdagen zijn? Of is er meer? Hij zit ook niet lekker in zijn vel en hij is moe (hij gilt nog steeds in zijn slaap, zo'n 3 tot 4 nachten per week). Maar we gaan ook nog steeds naar een alternatief natuurgenezeres. Misschien is dit een terugval voordat het de goede kant op gaat? Geen idee, maar als ouder maak je je er wel zorgen om. Ik vind het zielig voor hem. Maar ik ben ook bang dat, als dit op school zo doorgaat, hij ermee gepest gaat worden. Die leeftijd heeft hij nu. En kinderen kunnen hard en gemeen zijn. Ik ben blij dat hij goed ligt in de klas bij de andere leerlingen, maar dat kan maar zo omslaan. Hopelijk helpt het dat hij op karate zit en dwingt hij daarmee wat respect af. We moeten het afwachten...
Nog even wat betreft onze test met de luierbroekjes van het Kruidvat (zoals verteld in mijn vorige blog). Deze zijn helaas niet goed bevallen. Ze waren te stug en vooral bij het kruis is dat niet lekker. We hebben ze opgemaakt, maar we zullen ze niet nog een keer kopen...
Zoals hierboven omschreven is het een lastige tijd voor mijn zoon. Hij plast en poept continu in zijn broek. Ook weer op school! Gelukkig heeft hij een geweldige juf, die er heel goed en discreet mee omgaat. Hij durft het haar dan ook eerlijk te zeggen. Wij wonen dicht bij school, dus als hij een poepbroek heeft mag hij even snel naar huis komen om te verschonen. Wat is het dan fijn dat ik vanuit huis werk. Binnen 10 minuten zit hij dan weer in de schoolbanken. Reservekleding wilde hij niet meer mee naar school. Het was vorig schooljaar immers niet één keer nodig geweest. Toch moet hij er nu dus weer aan. Voor een plasbroek dan. Een poepbroek is lastig zelf schoon te maken, helemaal zonder natte doekjes of washand.
Toch vraag ik me af waar deze terugval opeens vandaan komt. Zullen het alleen de feestdagen zijn? Of is er meer? Hij zit ook niet lekker in zijn vel en hij is moe (hij gilt nog steeds in zijn slaap, zo'n 3 tot 4 nachten per week). Maar we gaan ook nog steeds naar een alternatief natuurgenezeres. Misschien is dit een terugval voordat het de goede kant op gaat? Geen idee, maar als ouder maak je je er wel zorgen om. Ik vind het zielig voor hem. Maar ik ben ook bang dat, als dit op school zo doorgaat, hij ermee gepest gaat worden. Die leeftijd heeft hij nu. En kinderen kunnen hard en gemeen zijn. Ik ben blij dat hij goed ligt in de klas bij de andere leerlingen, maar dat kan maar zo omslaan. Hopelijk helpt het dat hij op karate zit en dwingt hij daarmee wat respect af. We moeten het afwachten...
Nog even wat betreft onze test met de luierbroekjes van het Kruidvat (zoals verteld in mijn vorige blog). Deze zijn helaas niet goed bevallen. Ze waren te stug en vooral bij het kruis is dat niet lekker. We hebben ze opgemaakt, maar we zullen ze niet nog een keer kopen...
zaterdag 16 november 2013
Type luierbroekjes
Hoe ouder de kinderen worden, hoe groter ze worden. Dat is logisch. Maar wat lastiger wordt is goed passende luierbroekjes te vinden. In iedere supermarkt zijn de luierbroekjes van DryNites te vinden. Die zijn prima, mijn zoon vindt ze lekker zitten. Maar er is een groot verschil in grootte tussen de verschillende maten.
Mijn zoon hangt tussen zo'n maat in. Hij is nu acht jaar. De maten zijn opgebouwd naar leeftijd: 3 -5 jaar, 4-7 jaar en 8-15 jaar. De broekjes in de maat 4-7 jaar zijn te klein, maar de maat 8-15 jaar is te groot. Het nadeel is dan dat de urine er langs lekt, waardoor hij nog steeds een nat bed krijgt.
Een alternatief is het luierbroekje van UnderJams (van Pampers). Helaas zijn die maar in weinig winkels verkrijgbaar. Bij de drogisterij en de supermarkt bij ons in de buurt is hij uit het assortiment gehaald. Jammer, want de pasvorm van deze broekjes is net even anders. Die valt tussen de maten van DryNites in.
Veel meer keus is er niet dachten wij. Maar nu zag ik dat het Kruidvat ook een eigen merk heeft. En zij hebben er ook nog eens een goede naam aan gehangen, namelijk pyjamabroekjes. Dat is minder intimiderend voor deze kinderen. Die gaan we nu maar eens uitproberen.
Doordat er een taboe heerst op zindelijkheidsproblemen en bedplassen bij kinderen is er weinig bekend over dit soort slaapbroekjes. Dat is jammer, als het taboe doorbroken kan worden hebben deze kinderen veel meer rust. Ik hoop dat er meer mensen zijn die mij willen helpen dit taboe te doorbreken! Fabrikanten zouden daar ook mee kunnen helpen!
Heeft iemand nog tips voor andere stoere luierbroekjes voor jongens?
Mijn zoon hangt tussen zo'n maat in. Hij is nu acht jaar. De maten zijn opgebouwd naar leeftijd: 3 -5 jaar, 4-7 jaar en 8-15 jaar. De broekjes in de maat 4-7 jaar zijn te klein, maar de maat 8-15 jaar is te groot. Het nadeel is dan dat de urine er langs lekt, waardoor hij nog steeds een nat bed krijgt.
Een alternatief is het luierbroekje van UnderJams (van Pampers). Helaas zijn die maar in weinig winkels verkrijgbaar. Bij de drogisterij en de supermarkt bij ons in de buurt is hij uit het assortiment gehaald. Jammer, want de pasvorm van deze broekjes is net even anders. Die valt tussen de maten van DryNites in.
Veel meer keus is er niet dachten wij. Maar nu zag ik dat het Kruidvat ook een eigen merk heeft. En zij hebben er ook nog eens een goede naam aan gehangen, namelijk pyjamabroekjes. Dat is minder intimiderend voor deze kinderen. Die gaan we nu maar eens uitproberen.
Doordat er een taboe heerst op zindelijkheidsproblemen en bedplassen bij kinderen is er weinig bekend over dit soort slaapbroekjes. Dat is jammer, als het taboe doorbroken kan worden hebben deze kinderen veel meer rust. Ik hoop dat er meer mensen zijn die mij willen helpen dit taboe te doorbreken! Fabrikanten zouden daar ook mee kunnen helpen!
Heeft iemand nog tips voor andere stoere luierbroekjes voor jongens?
zondag 27 oktober 2013
Alternatieve geneeswijze en andere zindelijkheidstraining
Het gaat goed! En niet alleen met het plassen en poepen, maar ook met het slaapwandelen en de nachtelijke angstaanvallen. Sinds een paar weken is mijn zoon onder behandeling bij een alternatief natuurgenezeres. Heel vaag allemaal. Ik blijf er te nuchter voor, maar het lijkt aan te slaan. In ieder geval voor het slaapwandelen en de nachtelijke angstaanvallen. Afgelopen week heeft hij maar 1 keer gegild in zijn slaap. En wij? Wij hebben weer nachten heerlijk doorgeslapen!
Afgelopen paar weken gaat het ook goed met zijn zindelijkheidsprobleem. De dagen dat hij droog blijft overheersen weer. Dit is wel vaker gebeurd, dus het is nog even afwachten of dit blijvend is. De alternatief natuurgenezeres pakt ook dit probleem bij hem aan. Mijn zoon gelooft erin en baat het niet, dan schaadt het niet. Het is het proberen waard!
Duidelijk is wel, dat er nu geen druk meer op het plassen/poepen ligt bij hem. De zindelijkheidstraining, zoals voorgesteld door de artsen in het ziekenhuis, werkte bij hem niet. We hebben de training over een andere boeg gegooid (in overleg met de artsen). Hij mag meebepalen hoe we het aanpakken. Als eerste zijn we begonnen met de vaste momenten er beter in te brengen. Hij moet nu 's middags als hij uit school komt en 's avonds voor het eten naar het toilet gaan. Die momenten proberen we er al langer in te krijgen, maar als meneer niet wil... Je mag hem niet dwingen, dat werkt weer averechts. Het is dus aan ons de taak om hem duidelijk te maken dat hij dat voor zichzelf doet en niet voor ons. Dat het hem helpt om de dag droog door te komen. Gelukkig merk je dat hij nu de leeftijd krijgt dat hij dat ook begrijpt. De volgende stap is nu dat wij hem niet meer sturen (en dat is heel moeilijk als je het gewend bent!) maar dat hij die vaste momenten zelf signaleert. Op dat punt zitten we nu. Hoewel het nu Herfstvakantie is geweest en hij nog niet uit zichzelf gaat, heeft hij toch weinig ongelukjes gehad deze week. En, ik weet niet of het met elkaar te maken heeft, maar ook 's nachts gaat het beter. Regelmatig plast hij door zijn luierbroekje heen, het gaat erlangs als hij vol zit. Maar ook dat gaat de laatste weken beter.
De training doen we nog steeds samen met de artsen in het ziekenhuis. Als een training niet geschikt is voor je kind, dan moet er een andere weg gekozen worden. Zij coachen mij hierbij, maar mijn zoon heeft zelf meer inbreng. Doordat hij alles letterlijk opvat, moet je extra goed nadenken hoe bepaalde dingen gebracht worden. Hij vat het anders op een andere manier op. Dat weten we nu en daar kunnen we wat mee!
Nu maar hopen dat ik niet te vroeg gejuicht heb met bovenstaande opschrijven...
Afgelopen paar weken gaat het ook goed met zijn zindelijkheidsprobleem. De dagen dat hij droog blijft overheersen weer. Dit is wel vaker gebeurd, dus het is nog even afwachten of dit blijvend is. De alternatief natuurgenezeres pakt ook dit probleem bij hem aan. Mijn zoon gelooft erin en baat het niet, dan schaadt het niet. Het is het proberen waard!
Duidelijk is wel, dat er nu geen druk meer op het plassen/poepen ligt bij hem. De zindelijkheidstraining, zoals voorgesteld door de artsen in het ziekenhuis, werkte bij hem niet. We hebben de training over een andere boeg gegooid (in overleg met de artsen). Hij mag meebepalen hoe we het aanpakken. Als eerste zijn we begonnen met de vaste momenten er beter in te brengen. Hij moet nu 's middags als hij uit school komt en 's avonds voor het eten naar het toilet gaan. Die momenten proberen we er al langer in te krijgen, maar als meneer niet wil... Je mag hem niet dwingen, dat werkt weer averechts. Het is dus aan ons de taak om hem duidelijk te maken dat hij dat voor zichzelf doet en niet voor ons. Dat het hem helpt om de dag droog door te komen. Gelukkig merk je dat hij nu de leeftijd krijgt dat hij dat ook begrijpt. De volgende stap is nu dat wij hem niet meer sturen (en dat is heel moeilijk als je het gewend bent!) maar dat hij die vaste momenten zelf signaleert. Op dat punt zitten we nu. Hoewel het nu Herfstvakantie is geweest en hij nog niet uit zichzelf gaat, heeft hij toch weinig ongelukjes gehad deze week. En, ik weet niet of het met elkaar te maken heeft, maar ook 's nachts gaat het beter. Regelmatig plast hij door zijn luierbroekje heen, het gaat erlangs als hij vol zit. Maar ook dat gaat de laatste weken beter.
De training doen we nog steeds samen met de artsen in het ziekenhuis. Als een training niet geschikt is voor je kind, dan moet er een andere weg gekozen worden. Zij coachen mij hierbij, maar mijn zoon heeft zelf meer inbreng. Doordat hij alles letterlijk opvat, moet je extra goed nadenken hoe bepaalde dingen gebracht worden. Hij vat het anders op een andere manier op. Dat weten we nu en daar kunnen we wat mee!
Nu maar hopen dat ik niet te vroeg gejuicht heb met bovenstaande opschrijven...
maandag 30 september 2013
Verandering in zindelijkheidstraining
Het is inmiddels alweer een maand geleden dat ik een blog plaatste. In die tijd is veel veranderd. Na een gesprek met de arts hebben we besloten om de zindelijkheidstraining van mijn zoon een andere wending te geven. De reden? Hij wilde het gewoonweg niet meer. Ik had een telefonisch gesprek aangevraagd onder schooltijd, zodat ik vrijuit kon praten. Tijdens dat gesprek werd mij iets duidelijk. Iets wat ik verkeerd verwoord had naar mijn zoon. Hij neemt namelijk alles letterlijk. Heel erg letterlijk. Een zin die figuurlijk bedoeld is, begrijpt hij niet. Ik had vanaf het begin tegen hem gezegd "Jij kan er niks aan doen". Nu weet ik dat hij dat anders opvatte. Voor hem betekende dat: "Ik kan er niks aan doen, dus ik kan er ook niks aan doen om het te verhelpen". Dit was echt een eye-opener voor mij. We moeten hem dus anders aanpakken.
We gaan nu op een andere manier trainen. Ik heb het nu anders naar hem verwoord: "Het is niet jouw schuld, maar je kan er wel wat aan doen". En daar zijn we nu mee begonnen. Stap voor stap. We zijn begonnen met een paar vaste momenten per dag invoeren: thuiskomen uit school en voor het avondeten. Dat zijn de momenten dat hij naar het toilet MOET. Natuurlijk hadden we al andere vaste momenten, zoals wanneer hij uit bed komt en voordat hij gaat slapen. Maar die momenten moeten uitgebreid worden. Dit is een begin, met coaching van de artsen gaan we dit steeds verder uitbreiden, maar alles heel rustig.
Maar ik ben ook verder gaan kijken. Sinds kort is hij nu ook onder behandeling bij een alternatief genezeres. Eigenlijk ben ik daar veel te nuchter voor. Maar ik moet het van mijzelf een kans geven. Het voordeel is dat mijn zoon niet altijd mee hoeft, maar één keer, alles verloopt verder via mij. Dat was afgelopen week. Hij gelooft er wel in en denkt dat zij hem kan helpen. Dat hij het gelooft is het belangrijkste. Ze gaat hem niet alleen helpen met zijn zindelijkheidsproblemen, maar ook met het slaapwandelen en de nachtelijke angstaanvallen. Want helaas is dat nog steeds niet over... Ik ben benieuwd!
We gaan nu op een andere manier trainen. Ik heb het nu anders naar hem verwoord: "Het is niet jouw schuld, maar je kan er wel wat aan doen". En daar zijn we nu mee begonnen. Stap voor stap. We zijn begonnen met een paar vaste momenten per dag invoeren: thuiskomen uit school en voor het avondeten. Dat zijn de momenten dat hij naar het toilet MOET. Natuurlijk hadden we al andere vaste momenten, zoals wanneer hij uit bed komt en voordat hij gaat slapen. Maar die momenten moeten uitgebreid worden. Dit is een begin, met coaching van de artsen gaan we dit steeds verder uitbreiden, maar alles heel rustig.
Maar ik ben ook verder gaan kijken. Sinds kort is hij nu ook onder behandeling bij een alternatief genezeres. Eigenlijk ben ik daar veel te nuchter voor. Maar ik moet het van mijzelf een kans geven. Het voordeel is dat mijn zoon niet altijd mee hoeft, maar één keer, alles verloopt verder via mij. Dat was afgelopen week. Hij gelooft er wel in en denkt dat zij hem kan helpen. Dat hij het gelooft is het belangrijkste. Ze gaat hem niet alleen helpen met zijn zindelijkheidsproblemen, maar ook met het slaapwandelen en de nachtelijke angstaanvallen. Want helaas is dat nog steeds niet over... Ik ben benieuwd!
woensdag 28 augustus 2013
Rustpauze in zindelijkheidstraining
We zijn weer terug van vakantie. We hebben het heerlijk gehad met mooi weer en leuke mensen om ons heen. Op zich heel ontspannend. Met mijn zoon hadden we afgesproken een pauze in te lassen betreffende de zindelijkheidstraining. Hij wilde niet meer! En omdat hij nog meer onderzoeken moest ondergaan (vanwege pré-puberteitsklachten) leek me dat wel even slim. Hij is nou eenmaal geen jongen die zo sterk in zijn schoenen staat dat hij dit allemaal tegelijk kan handelen. Een rustpauze dus. En die beviel wel. Het gekke is dat zonder die training het veel beter gaat. Alsof de druk eraf is. Natuurlijk had hij wel af en toe een natte broek of een klein poepje in zijn broek, het zou raar zijn als dat niet meer gebeurde, maar de frequentie was duidelijk minder. Lastig! Want hoe nu verder?
Tijdens de eerste dagen van de vakantie hebben we de eerste uitslag van zijn onderzoeken binnengekregen. Gelukkig geven deze uitslagen geen puberteit aan. Als ik het goed heb begrepen zit hij dus niet in een vervroegde puberteit. De oorzaak kan nog de bijnier zijn. Deze uitslag krijgen we helaas pas over twee weken.
Dat er spanning bij hem zit, werd deze vakantie wel duidelijk. Drie weken lang heeft hij iedere nacht meerdere keren geslaapwandeld. Hij kwam uit bed, praatte wartaal, werd gillend wakker (nou ja, niet wakker, maar daar leek het op) en de volgende ochtend wist hij niks meer. Ik heb het op internet opgezocht. Hij heeft last van slaapwandelen en nachtelijke angstaanvallen. Niks ernstigs maar wel vervelend, vooral voor ons. Zes keer per nacht wakker gemaakt worden is geen pretje! En het is erfelijk... Ik heb vroeger ook geslaapwandeld, net als zijn beide oma's... Het kan versterkt worden door spanning... We zijn nu alweer een paar dagen thuis, de eerste nacht thuis was nog de ergste nacht. Hij was op de vlucht voor iets en stond op zijn halfhoogslaper tegen de muur aan te klimmen. Aan de ene kant heel lachwekkend om te zien maar aan de andere kant ook heel sneu. Hij weet er niks meer van... De afgelopen drie nachten is hij maar één keer gillend wakker geworden. De rust is een beetje wedergekeerd...
vrijdag 26 juli 2013
Zindelijkheidstraining in de vakantie
De zomervakantie is begonnen! En een zindelijkheidstraining in de vakantie terwijl er geen normaal ritme meer is... Het werkt niet. Mijn zoon had er al helemaal geen zin meer in. Al die verplichtingen... Hij werd er gek van. Toen ik twee weken geleden geopereerd werd was dat voor hem een mooi moment om de handdoek in de ring te gooien. Wetend dat mama even geen energie had om op te letten of de lijsten wel ingevuld werden. Een week later begon de zomervakantie. We hebben geprobeerd om het weer op te pakken, maar hij heeft er geen zin in. En HIJ moet het doen... Best frustrerend! Geen idee wat ik er nu mee aan moet. Ik denk dat het slimmer is om het maar te laten rusten tot na de zomervakantie, wanneer er weer een normaal ritme van naar school gaan is. En hij misschien ook weer wat meer zin heeft om zich ervoor in te zetten. Zo aan het eind van het schooljaar zijn kinderen toch veel vermoeider. Misschien zijn dit excuses die ik graag voor hem verzin, maar dwingen heeft ook geen zin. Hij zegt dat hij van zijn "probleem" af wil, maar hij wil er ook niet teveel voor doen.
Gisteren is mijn zoon voor een onderzoek opgenomen geweest in het ziekenhuis. Hij was daar best wel zenuwachtig voor. Hij moest aan het infuus waarna er een paar keer bloed werd afgenomen en medicijnen werd ingespoten. Bij het inbrengen van het infuus was hij zo gespannen dat hij weer bijna flauw viel. Maar we waren erop voorbereid! Hij doet het namelijk altijd als er geprikt moet worden. Het schijnt dat je dat hebt, of niet.
Ik ben benieuwd naar de uitslag. Over anderhalve week krijgen we de eerste uitslag, het tweede deel volgt een paar weken later. De kinderarts vermoedt dat hij een probleem met zijn bijnier heeft. Het zou niks met zijn zindelijkheidsproblemen te maken hebben. Maar ik vraag me dat toch een beetje af. Want waarom heeft hij altijd problemen in dat gebied van zijn lichaam?
Het rare is, dat hij op dat soort momenten helemaal niet in zijn broek plast. Dat zou je toch verwachten! De hele dag is hij droog gebleven, op één poepbroek na.
Gisteren is mijn zoon voor een onderzoek opgenomen geweest in het ziekenhuis. Hij was daar best wel zenuwachtig voor. Hij moest aan het infuus waarna er een paar keer bloed werd afgenomen en medicijnen werd ingespoten. Bij het inbrengen van het infuus was hij zo gespannen dat hij weer bijna flauw viel. Maar we waren erop voorbereid! Hij doet het namelijk altijd als er geprikt moet worden. Het schijnt dat je dat hebt, of niet.
Ik ben benieuwd naar de uitslag. Over anderhalve week krijgen we de eerste uitslag, het tweede deel volgt een paar weken later. De kinderarts vermoedt dat hij een probleem met zijn bijnier heeft. Het zou niks met zijn zindelijkheidsproblemen te maken hebben. Maar ik vraag me dat toch een beetje af. Want waarom heeft hij altijd problemen in dat gebied van zijn lichaam?
Het rare is, dat hij op dat soort momenten helemaal niet in zijn broek plast. Dat zou je toch verwachten! De hele dag is hij droog gebleven, op één poepbroek na.
donderdag 18 juli 2013
Stress en zindelijkheidsproblemen
Op het moment gebeurt er weer veel in het leventje van mijn zoon. Niet alleen het einde van het schooljaar is in zicht; hij moet nog anderhalve dag naar school. Maar zo aan het einde ben ik vorige week geopereerd aan mijn neus. Daarvoor moest ik ook een nachtje in het ziekenhuis liggen. Het maakte veel indruk op beide jongens, maar niet traumatisch. Ze zijn op bezoek geweest en hebben gezien waar ik was. Dat was goed. Thuis moet ik nog aardig herstellen. Ik mag niet bukken en tillen en ik had wat last van complicaties (niet eens aan mijn neus maar aan mijn arm door het misprikken van het infuus). Toch is het raar, mijn zoon heeft maar een keer een natte broek gehad in een week tijd! Je zou toch zeggen dat stress niet positief werkt....
Maar er is nog een stressfactor bij gekomen. De eerste kenmerken van puberteit hebben zich aangediend bij hem. Maar hij is nog geen acht jaar.... Bij jongens ligt de grens op negen jaar. Voor die tijd moet je het na laten kijken. Aangezien wij al regelmatig bij de kinderarts komen hebben wij het aangekaart en het balletje is gaan rollen. Anderhalve week geleden heeft hij bloed moeten laten prikken. Op zich ging dat heel goed, maar ja daarna... toen viel hij flauw.... De dag erna moest hij weer komen voor een botfoto. We hebben hem verteld dat hij te jong is voor haargroei en dat we dat na laten kijken. Maar dat dat ook vervelende oorzaken kan hebben, hebben we niet gezegd.
Gisteren hebben we de uitslag gekregen. De waardes in zijn bloed waren acceptabel maar de botfoto laat zien dat hij zeker een jaar voorloopt met zijn groei. Nu moet er dus verder onderzoek plaatsvinden. Hij moet een halve dag opgenomen worden in het ziekenhuis. Hij wordt dan aan het infuus gelegd en krijgt hormonen ingespoten en er wordt een paar keer bloed afgenomen. Voornamelijk gaan ze de bijnier bekijken. Daar kan een stoornis in zitten. Ik hoop dat dit allemaal nog voor onze vakantie kan plaatsvinden... De wachttijd op de uitslag is voor het ene gedeelte twee weken en voor het andere gedeelte zes weken...
Het kan ook zijn dat hij gewoon vervroegd in de puberteit is, maar dan moet hij ook hiervoor aan de medicijnen, anders wordt hij niet groter dan 1.50 meter.
Het is weer spannend allemaal! Een ding weet ik wel: ik heb weer goed op mijn moederinstinct vertrouwd... Ik ben nu wel benieuwd hoe de zindelijkheidstraining zich verder ontwikkelt, met dit in mijn achterhoofd....
zaterdag 29 juni 2013
Volgende stap in de zindelijkheidstraining
Afgelopen week zijn we naar de mictiepoli (plas- en poeppoli) in het ziekenhuis geweest. We hadden een gesprek met de arts die het traject begeleidt. Het fijne tijdens zo'n gesprek is, dat ze met mijn zoon praten en niet rechtstreeks met mij. Natuurlijk wordt er af en toe ook wat aan mij gevraagd maar ze richten zich voornamelijk op het kind. Behalve dat dat een stuk vriendelijker is voor het kind, zijn ze daardoor ook veel bewuster van het traject waar ze in zitten.
Zoals de vorige keer al geschreven, loopt de training niet helemaal lekker. Hij vult zijn lijsten netjes in maar is er nog niet bewust mee bezig. Toch gaan we nu een stapje verder. Er moeten nieuwe lijsten ingevuld worden. Dit keer moet hij niet invullen hoe vaak hij geplast heeft en hoe vaak hij een natte broek heeft gehad. Nee, dit keer moet hij op vaste momenten gaan controleren of hij droog is. Op het toilet, zodat hij dan ook meteen een plas doet. Dit is weer even wennen en aanpassen voor zowel mijn zoon als voor ons. Nu mag ik hem een klein beetje helpen, door te zeggen 1, 2, 3... of ik zeg: vast moment. Hij weet dan al waar ik het over heb.
Wat de vorige keer ook een probleem was, was dat hij regelmatig weigerde vijf minuten op het toilet, om te poepen, te gaan zitten 's ochtends en 's avonds na het eten. We hebben er nu een "bonussysteem" van gemaakt. De eerste twee weken hebben we hem nog 1 keer gezegd dat hij moest gaan. Als hij dat deed kreeg hij 1 punt. Als wij het een tweede keer moesten zeggen, kregen wij een punt. Bij vijf punten voor hem krijgt hij een beloning. Niet in de vorm van een cadeau, maar bijvoorbeeld door te zeggen wat hij wil eten, of een half uur langer op de X-Box. Bij vijf punten voor ons, moet hij een klusje voor ons doen. De eerste twee rondes heeft hij gewonnen. We hebben het nu een beetje moeilijker gemaakt. Wij zeggen niks meer, hij moet het nu echt zelf gaan doen. Nu ziet het er naar uit dat wij gaan winnen. Ondanks dat we al weken dit ritme aanhouden, zit het er nog niet in bij hem. Het staat nu 2-1 voor ons....
Bovenstaande was een idee van de arts en werkt best goed. Ik hoop dat hij het nog een tijd volhoudt!
Toen de arts vroeg wanneer hij van zijn probleem af wilde zijn, antwoordde hij: in groep 5. Dat is dus volgend schooljaar. Ik hoop dat hij dat gaat redden!
Zoals de vorige keer al geschreven, loopt de training niet helemaal lekker. Hij vult zijn lijsten netjes in maar is er nog niet bewust mee bezig. Toch gaan we nu een stapje verder. Er moeten nieuwe lijsten ingevuld worden. Dit keer moet hij niet invullen hoe vaak hij geplast heeft en hoe vaak hij een natte broek heeft gehad. Nee, dit keer moet hij op vaste momenten gaan controleren of hij droog is. Op het toilet, zodat hij dan ook meteen een plas doet. Dit is weer even wennen en aanpassen voor zowel mijn zoon als voor ons. Nu mag ik hem een klein beetje helpen, door te zeggen 1, 2, 3... of ik zeg: vast moment. Hij weet dan al waar ik het over heb.
Wat de vorige keer ook een probleem was, was dat hij regelmatig weigerde vijf minuten op het toilet, om te poepen, te gaan zitten 's ochtends en 's avonds na het eten. We hebben er nu een "bonussysteem" van gemaakt. De eerste twee weken hebben we hem nog 1 keer gezegd dat hij moest gaan. Als hij dat deed kreeg hij 1 punt. Als wij het een tweede keer moesten zeggen, kregen wij een punt. Bij vijf punten voor hem krijgt hij een beloning. Niet in de vorm van een cadeau, maar bijvoorbeeld door te zeggen wat hij wil eten, of een half uur langer op de X-Box. Bij vijf punten voor ons, moet hij een klusje voor ons doen. De eerste twee rondes heeft hij gewonnen. We hebben het nu een beetje moeilijker gemaakt. Wij zeggen niks meer, hij moet het nu echt zelf gaan doen. Nu ziet het er naar uit dat wij gaan winnen. Ondanks dat we al weken dit ritme aanhouden, zit het er nog niet in bij hem. Het staat nu 2-1 voor ons....
Bovenstaande was een idee van de arts en werkt best goed. Ik hoop dat hij het nog een tijd volhoudt!
Toen de arts vroeg wanneer hij van zijn probleem af wilde zijn, antwoordde hij: in groep 5. Dat is dus volgend schooljaar. Ik hoop dat hij dat gaat redden!
dinsdag 18 juni 2013
Terugval in zindelijkheidstraining
We zijn nu ongeveer een maand verder met de zindelijkheidstraining. En de klat begint erin te komen... Mijn zoon moet iedere dag bijhouden hoe vaak hij geplast heeft. Op een andere lijst moet hij bijhouden of hij netjes twee keer per dag ('s ochtends en 's avonds na het eten) 5 minuten op het toilet heeft gezeten om te proberen te poepen. Het bijhouden op de lijsten is niet het probleem.... Dat doet hij netjes. Maar de bedoeling was dat hij zich bewust ging worden van het plassen, dat zijn hersens gaan samenwerken met zijn blaas. Maar helaas... daar is hij niet mee bezig, tenminste daar lijkt het op. De afgelopen drie weken heeft hij veel natte broeken gehad.
Maar niet alleen het plassen gaat niet goed. De ontlasting ook niet. Dat gedeelte lapt hij aan zijn laars. Als hij geen zin heeft om 5 minuten op het toilet te zitten, doet hij het ook echt niet. En dan gaat het fout. Want het klinkt gek, maar die 5 minuten werken echt! En eenmaal een poepbroek op een dag gehad hebben, houdt meestal in dat er nog een paar volgen. Op de een of andere manier raakt hij daar zo gestrest van dat het hem niet meer lukt om uit te poepen.
De artsen zijn hier inmiddels ook van op de hoogte. We zullen toch nog even op deze manier door moeten gaan. Een stap verder gaat niet als hij niet goed meewerkt. Vanaf morgen (we worden iedere donderdagmiddag gebeld) hebben we een andere arts, de vorige is met zwangerschapsverlof. Misschien kan zij beter tot hem doordringen... Eind juni moeten we ook weer bij haar op consult. De tijd zal het leren....
Maar niet alleen het plassen gaat niet goed. De ontlasting ook niet. Dat gedeelte lapt hij aan zijn laars. Als hij geen zin heeft om 5 minuten op het toilet te zitten, doet hij het ook echt niet. En dan gaat het fout. Want het klinkt gek, maar die 5 minuten werken echt! En eenmaal een poepbroek op een dag gehad hebben, houdt meestal in dat er nog een paar volgen. Op de een of andere manier raakt hij daar zo gestrest van dat het hem niet meer lukt om uit te poepen.
De artsen zijn hier inmiddels ook van op de hoogte. We zullen toch nog even op deze manier door moeten gaan. Een stap verder gaat niet als hij niet goed meewerkt. Vanaf morgen (we worden iedere donderdagmiddag gebeld) hebben we een andere arts, de vorige is met zwangerschapsverlof. Misschien kan zij beter tot hem doordringen... Eind juni moeten we ook weer bij haar op consult. De tijd zal het leren....
dinsdag 21 mei 2013
De eerste week van de zindelijkheidstraining zit erop!
De eerste week van de zindelijkheidstraining zit erop. Het was even wennen maar Jorn doet goed zijn best! Op de lijsten zie je goed hoe zijn plasritme en het plaspatroon is en die is heel herkenbaar. Sommige dagen is hij helemaal droog maar op andere dagen heeft hij 1 of 2 natte broeken.
Ik laat hem zijn gang gaan, ik probeer me er zo weinig mogelijk mee te bemoeien. Maar dat is lastig voor een controlfreak, zoals ik ben! Naar het toilet sturen mogen we niet meer, we moeten zeggen: 1, 2, 3.... en dan weet hij dat hij moet denken: moet ik wel of moet ik niet. Het werkt! Ik merk wel dat hij af en toe toch even lekker dwars wil doen en gelijk "nee" wil zeggen. Maar toch herpakt hij zichzelf dan en gaat serieus nadenken of hij moet plassen. Vaak gaat hij dan toch maar even naar het toilet.
Op school heeft hij voor zichzelf een manier gevonden hoe hij zijn toiletbezoeken bijhoudt. Hij zet met pen een plus op zijn arm als het goed is gegaan en een min als het fout is gegaan. Hij wil niet dat de andere kinderen weten dat hij met deze training bezig is, maar het grappige is, dat de plussen en minnen met koeienletters op zijn arm worden gezet :-)! Ach, hij voelt zich er op deze manier prettig bij....
Iedere donderdagmiddag belt de arts om 14.30 uur hem op. Hij vertelt haar dan zelf aan de telefoon hoe het is gegaan. Dag voor dag wordt het resultaat doorgenomen. Hoeveel vlaggetjes en hoeveel wolkjes... Op die manier wordt hij op zijn verantwoordelijkheden gewezen en weet hij dat hij de lijst goed bij moet houden. Er is een dag geweest vorige week, dat hij boos was en de lijst verpest heeft door meer vlaggetjes en wolkjes te tekenen. Dat heeft hij eerlijk moeten vertellen. Nu weet hij dat dat niet zo slim was!
Al met al doet hij echt goed zijn best. Hij houdt de lijsten goed bij. Het gaat boven mijn verwachting! Ik hoop dat hij het zo volhoudt! Ook nu met een drukke Avond4Daagse week!
Ik laat hem zijn gang gaan, ik probeer me er zo weinig mogelijk mee te bemoeien. Maar dat is lastig voor een controlfreak, zoals ik ben! Naar het toilet sturen mogen we niet meer, we moeten zeggen: 1, 2, 3.... en dan weet hij dat hij moet denken: moet ik wel of moet ik niet. Het werkt! Ik merk wel dat hij af en toe toch even lekker dwars wil doen en gelijk "nee" wil zeggen. Maar toch herpakt hij zichzelf dan en gaat serieus nadenken of hij moet plassen. Vaak gaat hij dan toch maar even naar het toilet.
Op school heeft hij voor zichzelf een manier gevonden hoe hij zijn toiletbezoeken bijhoudt. Hij zet met pen een plus op zijn arm als het goed is gegaan en een min als het fout is gegaan. Hij wil niet dat de andere kinderen weten dat hij met deze training bezig is, maar het grappige is, dat de plussen en minnen met koeienletters op zijn arm worden gezet :-)! Ach, hij voelt zich er op deze manier prettig bij....
Iedere donderdagmiddag belt de arts om 14.30 uur hem op. Hij vertelt haar dan zelf aan de telefoon hoe het is gegaan. Dag voor dag wordt het resultaat doorgenomen. Hoeveel vlaggetjes en hoeveel wolkjes... Op die manier wordt hij op zijn verantwoordelijkheden gewezen en weet hij dat hij de lijst goed bij moet houden. Er is een dag geweest vorige week, dat hij boos was en de lijst verpest heeft door meer vlaggetjes en wolkjes te tekenen. Dat heeft hij eerlijk moeten vertellen. Nu weet hij dat dat niet zo slim was!
Al met al doet hij echt goed zijn best. Hij houdt de lijsten goed bij. Het gaat boven mijn verwachting! Ik hoop dat hij het zo volhoudt! Ook nu met een drukke Avond4Daagse week!
dinsdag 14 mei 2013
Zindelijkheidstraining is begonnen! (2)
Het is zover! De zindelijkheidtraining is begonnen! Een paar weken geleden zijn we weer bij de "plasdokter" geweest. De begeleidster heeft het eerste traject met mijn zoon besproken. Het belangrijkste voor de start was dat hij het echt zelf wilde. Gelukkig heeft hij dat zelf aangegeven. Starten in de vakantie is niet handig. Er is dan geen structuur en vast ritme. Gisteren is het dan echt begonnen.
De eerste vier weken moet hij iedere dag bijhouden wanneer hij geplast heeft door een vlaggetje op een lijst te tekenen. Heeft hij een "ongelukje" gehad, dan moet hij een wolkje tekenen. In totaal moeten er zeven vlaggetjes of wolkjes te zien zijn. Elke dag moeten wij er dan iets achter schrijven ter motivatie. De eerste dag is goed gegaan, vijf vlaggetjes en een wolkje. Het beste is om een vast patroon te hanteren om naar het toilet te gaan, bijvoorbeeld: 's morgens als hij wakker wordt, in de beide pauzes op school, als hij thuis komt uit school, voor het avondeten, voor het slapen gaan en dan nog een keertje tussendoor. Daarnaast moet hij eigenlijk 1,5 liter drinken op een dag. Dat is echt heel veel en dat is bij ons niet haalbaar, maar we doen ons best om zoveel mogelijk te drinken.
Ook op school moet hij bijhouden hoe vaak hij naar het toilet gaat. Maar de andere kinderen mogen het niet weten... Dat snap ik! Daarom mag hij nu op zijn arm een streepje zetten als hij geplast heeft en een kruisje als hij een ongelukje gehad heeft. De juffen werken hier goed aan mee en willen ook graag op de hoogte gehouden worden over alles.
Wij mogen hem niet meer naar het toilet sturen. We mogen wel vragen: 1, 2 ,3... En dan denkt hij: moet ik wel of moet ik niet? Hij gaat er dan even over nadenken en bepaalt zelf of hij wel of niet naar het toilet gaat.
Voor de ontlasting moet hij iedere ochtend en avond, na het eten, vijf minuten op het toilet zitten, rustig een boekje lezen of naar muziek luisteren. Het klinkt gek, maar het helpt! Een spelletje spelen op de iPod of iPad mag niet, dan ontspannen kinderen niet.
Iedere donderdag wordt hij gebeld door de arts. Samen overleggen ze dan hoe het verloop per dag is gelopen. De bedoeling van deze training is dat hij zichzelf bewust wordt dat hij naar het toilet moet. Hij moet het dus echt ZELF doen, wij kunnen hem hier niet mee helpen.
De training wordt telkens uitgebreid. Na vier weken moeten we weer naar de arts en zal het vervolg besproken worden. Nu slikt hij nog medicijnen (blaaswandontspanners, dan voelt hij beter dat hij moet plassen), maar die zullen ook afgebouwd moeten gaan worden. Ik ben benieuwd en vind het ook wel spannend! Misschien is hij over een paar maanden in ieder geval overdag zindelijk...
De eerste vier weken moet hij iedere dag bijhouden wanneer hij geplast heeft door een vlaggetje op een lijst te tekenen. Heeft hij een "ongelukje" gehad, dan moet hij een wolkje tekenen. In totaal moeten er zeven vlaggetjes of wolkjes te zien zijn. Elke dag moeten wij er dan iets achter schrijven ter motivatie. De eerste dag is goed gegaan, vijf vlaggetjes en een wolkje. Het beste is om een vast patroon te hanteren om naar het toilet te gaan, bijvoorbeeld: 's morgens als hij wakker wordt, in de beide pauzes op school, als hij thuis komt uit school, voor het avondeten, voor het slapen gaan en dan nog een keertje tussendoor. Daarnaast moet hij eigenlijk 1,5 liter drinken op een dag. Dat is echt heel veel en dat is bij ons niet haalbaar, maar we doen ons best om zoveel mogelijk te drinken.
Ook op school moet hij bijhouden hoe vaak hij naar het toilet gaat. Maar de andere kinderen mogen het niet weten... Dat snap ik! Daarom mag hij nu op zijn arm een streepje zetten als hij geplast heeft en een kruisje als hij een ongelukje gehad heeft. De juffen werken hier goed aan mee en willen ook graag op de hoogte gehouden worden over alles.
Wij mogen hem niet meer naar het toilet sturen. We mogen wel vragen: 1, 2 ,3... En dan denkt hij: moet ik wel of moet ik niet? Hij gaat er dan even over nadenken en bepaalt zelf of hij wel of niet naar het toilet gaat.
Voor de ontlasting moet hij iedere ochtend en avond, na het eten, vijf minuten op het toilet zitten, rustig een boekje lezen of naar muziek luisteren. Het klinkt gek, maar het helpt! Een spelletje spelen op de iPod of iPad mag niet, dan ontspannen kinderen niet.
Iedere donderdag wordt hij gebeld door de arts. Samen overleggen ze dan hoe het verloop per dag is gelopen. De bedoeling van deze training is dat hij zichzelf bewust wordt dat hij naar het toilet moet. Hij moet het dus echt ZELF doen, wij kunnen hem hier niet mee helpen.
De training wordt telkens uitgebreid. Na vier weken moeten we weer naar de arts en zal het vervolg besproken worden. Nu slikt hij nog medicijnen (blaaswandontspanners, dan voelt hij beter dat hij moet plassen), maar die zullen ook afgebouwd moeten gaan worden. Ik ben benieuwd en vind het ook wel spannend! Misschien is hij over een paar maanden in ieder geval overdag zindelijk...
zaterdag 6 april 2013
Zindelijkheidstraining (1)
Nog even en het is zover. Mijn zoon mag gaan trainen om zindelijk te gaan worden. Eind april hebben we een afspraak met een arts die hem gaat begeleiden. Best spannend, vind ik! Het wordt een zware periode voor hem...
Om te beginnen moet hij er echt helemaal zelf achterstaan. De training gaat pas werken als hij het zelf ook wil. Maar juist daar heb ik soms nog mijn twijfels over. Hij wil graag van zijn "probleem" af, zoals hij zelf zegt. Maar hij ziet ook tegen de training op. Hij weet dat het een intensief traject gaat worden. Elke dag moet hij bijhouden wanneer hij plast, wanneer hij poept, hoe ziet de poep eruit, wat hij drinkt, hoeveel hij drinkt, enz. Voor een jongen van zeven is dat zwaar. Ook op school moet hij dat bijhouden, terwijl de meeste klasgenoten niks van zijn "probleem" afweten. En hij moet het ZELF bijhouden. Het gaat erom dat hij zich er bewust van wordt en dat zijn hersens gaan samenwerken met zijn blaas en darmen. Dat het seintje naar zijn hersens op tijd gegeven wordt.
Iedere week gaat hij zelf bellen met de arts om te bespreken hoe het gaat. In eerste instantie beginnen we met een periode van vier weken. Daarna wordt verder gekeken. Maar als het niet goed gaat en hij het niet volhoudt, hebben we wel een probleem voor de toekomst. Hij is namelijk daarna niet zo makkelijk meer te overtuigen het weer te gaan proberen. Daarom vind ik het ook heel spannend!
Op dit moment gaat het best goed. Hij is laatst ziek geweest en in die dagen heeft hij helemaal geen natte broeken gehad. Met zijn ontlasting gaat het op en neer. Hij heeft jaren laxeermiddel geslikt, maar omdat zijn ontlasting steeds dunner werd, zijn we daar, na eerst wat afgebouwd te hebben, een paar maanden geleden mee gestopt. Sinds die tijd gaat het wel veel beter. Soms heeft hij dagen dat hij niet poept, dan gaat het weer een beetje verstoppen en gaat het uiteindelijk weer een paar keer fout. Zodra het dan gelukt is om alles goed uit te poepen gaat het weer goed. Je merkt dat wanneer de ontlasting een beetje verstopt zit, hij ook vaker in zijn broek plast. Het verstoort het gevoel in zijn buik.
Sinds een aantal weken slaapt hij weer met een luierbroekje aan. Hij wilt het zelf. Nadat ik hem vroeg waarom hij ze weer aan wilt, gaf hij aan dat hij dan een nat bed voorkomt (hoewel hij ook wel eens door zijn luier heen een nat bed krijgt). Ik vind het prima! Als hij zich er maar lekker bij voelt...
Om te beginnen moet hij er echt helemaal zelf achterstaan. De training gaat pas werken als hij het zelf ook wil. Maar juist daar heb ik soms nog mijn twijfels over. Hij wil graag van zijn "probleem" af, zoals hij zelf zegt. Maar hij ziet ook tegen de training op. Hij weet dat het een intensief traject gaat worden. Elke dag moet hij bijhouden wanneer hij plast, wanneer hij poept, hoe ziet de poep eruit, wat hij drinkt, hoeveel hij drinkt, enz. Voor een jongen van zeven is dat zwaar. Ook op school moet hij dat bijhouden, terwijl de meeste klasgenoten niks van zijn "probleem" afweten. En hij moet het ZELF bijhouden. Het gaat erom dat hij zich er bewust van wordt en dat zijn hersens gaan samenwerken met zijn blaas en darmen. Dat het seintje naar zijn hersens op tijd gegeven wordt.
Iedere week gaat hij zelf bellen met de arts om te bespreken hoe het gaat. In eerste instantie beginnen we met een periode van vier weken. Daarna wordt verder gekeken. Maar als het niet goed gaat en hij het niet volhoudt, hebben we wel een probleem voor de toekomst. Hij is namelijk daarna niet zo makkelijk meer te overtuigen het weer te gaan proberen. Daarom vind ik het ook heel spannend!
Op dit moment gaat het best goed. Hij is laatst ziek geweest en in die dagen heeft hij helemaal geen natte broeken gehad. Met zijn ontlasting gaat het op en neer. Hij heeft jaren laxeermiddel geslikt, maar omdat zijn ontlasting steeds dunner werd, zijn we daar, na eerst wat afgebouwd te hebben, een paar maanden geleden mee gestopt. Sinds die tijd gaat het wel veel beter. Soms heeft hij dagen dat hij niet poept, dan gaat het weer een beetje verstoppen en gaat het uiteindelijk weer een paar keer fout. Zodra het dan gelukt is om alles goed uit te poepen gaat het weer goed. Je merkt dat wanneer de ontlasting een beetje verstopt zit, hij ook vaker in zijn broek plast. Het verstoort het gevoel in zijn buik.
Sinds een aantal weken slaapt hij weer met een luierbroekje aan. Hij wilt het zelf. Nadat ik hem vroeg waarom hij ze weer aan wilt, gaf hij aan dat hij dan een nat bed voorkomt (hoewel hij ook wel eens door zijn luier heen een nat bed krijgt). Ik vind het prima! Als hij zich er maar lekker bij voelt...
vrijdag 8 maart 2013
Luier(broekje)s
Veel kinderen met zindelijkheidsproblemen dragen 's nachts nog een luier of luierbroekje. Dat ze zich daarvoor schamen is logisch! Een paar fabrikanten doen moeite om die schaamte bij ze weg te halen door leuke(re) en stoere luierbroekjes te maken. Ze zijn verkrijgbaar in verschillende maten en zelfs voor kinderen tot en met 15 jaar. Maar het blijft toch anders, echt op een onderbroek lijken doen ze niet...
Mijn zoon wil sinds de zomer liever niet meer met een luierbroekje aan slapen. Hij heeft liever regelmatig een nat bed, dan dat hij met een "luier" aan slaapt. Mij maakt het niet uit. Ik ben overdag meestal thuis en draai de drie of vier (!) wassen dan wel weg. Het is niet alleen een hoeslaken, maar ook een waterdicht hoeslaken, een dekbed, een dekbedovertrek en soms ook nog zijn kussen. Hij kan een week lang geen nat bed hebben, om de week daarna weer minimaal vier keer nat wakker te worden. We hebben veel reserve beddengoed, maar als hij 's nachts wakker wordt en nat is, vindt hij het leuk om dan in een slaapzak te slapen. Ook makkelijk voor ons!
Iedere avond als hij naar bed gaat, voel ik of hij nog droog is. Meestal is dat zo, maar af en toe kunnen we hem dan al verschonen. Hij gaat dan snel even onder de douche terwijl wij zijn bed verschonen. Eigenlijk is het zo gebeurd! Wij vinden het dan ook helemaal geen probleem dat dit regelmatig gebeurt. Het enige nadeel zijn de waterdichte hoeslakens. Die zijn na ongeveer een half jaar niet meer waterdicht door het vele wassen... En ze zijn best duur!
Onlangs heeft hij op school aan vriendjes verteld dat hij af en toe nog wel met een luierbroekje aan slaapt. Hij is toen uitgelachen... Ja, het uitlachen en het eerste pestgedrag is begonnen. Nu is het slapen met een "luier" aan helemaal taboe! Maar als het een week lang bijna elke nacht fout is gegaan, kiest hij zelf wel voor een luierbroekje. Even rust. Voor hem, maar ook voor ons. Na twee nachten gaat het dan meestal weer goed.
Vorig jaar zomer werd zijn broertje van toen 2,5 jaar dag en nacht zindelijk. Van de ene dag op de andere. Wij blij! Maar het was wel confronterend voor de oudste. Zijn kleine broertje deed het beter dan hij.... En toen we op vakantie gingen moest hij met een luierbroekje aan slapen (want op een camping en in een caravan hebben we geen wasmachine en veel reserve beddengoed) en zijn broertje niet.... Dat zijn moeilijke momenten waar we samen doorheen moeten bijten!
Onlangs vertelde een vader van een vriendje dat zij het een papieren onderbroek noemen. Dat vond ik wel een goede benaming. Jammer dat ik daar zelf niet op gekomen ben...
zondag 24 februari 2013
Vakantie
Vakanties zijn heerlijk voor kinderen. Na ongeveer acht weken hard werken op school zijn ze wel toe aan een weekje rust. Even lekker niksen en de hele ochtend in pyjama rondlopen. Mijn kinderen genieten daarvan!
Toch heeft de vakantie ook een keerzijde voor mijn zoon. Het betekent dat hij uit zijn vertrouwde ritme is, wat resulteert in natte broeken... Mijn zoon heeft structuur nodig. Zo gauw het vakantie is, of als we een weekend weggaan, heeft hij vaker ongelukjes. Structuur is dus heel belangrijk. Maar in vakanties krijg ik dat niet voor elkaar. Ik gun hem zijn ontspannende momenten en rust. Ik leg me er dus maar bij neer en draai een was extra.
In het voorjaar en zomer gaan wij graag kamperen. Wij houden van het buiten zijn en de kinderen kunnen op een camping lekker hun gang gaan; spelen met, daar tegengekomen, vriendjes. Het plassen of poepen wordt daar nogal eens "vergeten". Ongelukjes zijn op een camping nooit zo handig. Een plasbroek is geen probleem, maar hoe ga je om met een poepbroek? Die moet toch uitgespoeld worden. Ik doe de vieze broek dan meestal in een zakje en op een rustig moment ga ik, stiekem, (tenminste, zo voelt dat) naar het toiletgebouw. Op de wasplaats spoel ik het broekje dan uit. Ik geneer me dan wel, want fris is het niet. Ik hoop altijd dat er niet iemand ook een wasje komt doen... Als een ongelukje een "ongeluk" is geweest, gooi ik het broekje weg. Dan is het me te vies om uit te spoelen.
Het communiceren over een vieze broek op een camping doen mijn zoon en ik op onze eigen manier. Vakantievriendjes zijn niet op de hoogte van zijn "probleempje" en we doen dan ook erg ons best dat ze daar niet achterkomen. Ik help hem daar ook bij, maar soms is het lastig. Zoals omschreven in mijn vorige blog, worden vieze broeken vaak ontkend. Dit wordt dus weleens strijd... Niet dat ik dat wil, maar hem met een vieze broek rond laten lopen, gaat me echt te ver. Op rustige momenten kan je dit wel uitleggen. Maar op het moment dat hij een vieze broek heeft, komt het "vermijden" weer om de hoek kijken en verandert zijn gedrag weer. De ene keer werkt hij goed mee, maar een volgende keer wordt hij dwars. Het is dan lastig om het voor de buitenwereld verborgen te houden...
Dit is dan zo'n moment om je als ouder vooral rustig te houden. Een moment waar je mee om moet leren gaan! Al is dat soms heel lastig...
Afgelopen week was hier de voorjaarsvakantie. Het is deze week redelijk goed gegaan, maar ik ben blij dat vanaf morgen de structuur weer in het ritme zit. Ook 's nachts zal het dan weer beter gaan, maar hierover de volgende keer meer. Morgen moeten we weer naar de "plasdokter". Ik ben benieuwd...
dinsdag 12 februari 2013
Pesten
De angst dat kinderen met zindelijkheidsproblemen gepest gaan worden is bij ouders groot. Kinderen kunnen erg hard zijn tegen elkaar. Dat wil je niet voor je kind.
Mijn zoon wordt gelukkig nog niet gepest. Misschien is hij nog te jong? Wij hebben wel voorzorgsmaatregelen getroffen. Al vanaf groep 1 en 2 hebben wij regelmatig overleg met de juf gehad. In de kleuterklas is het nog niet zo raar als een kind af en toe in zijn/haar broek plast. Maar als dat meerdere keren per dag is, valt dat wel op. En als zijn stoel, waar hij altijd op zit in de klas, niet meer doorgeschoven kan worden, omdat het hout kapot is gegaan van de natte broeken, gaan de kinderen het toch wel opmerken. In overleg is er besloten dat hij geen luierbroekje aan doet naar school (behalve bij uitstapjes). Dat stimuleert het pesten. De juf heeft de kinderen vertelt dat hij ziek is in zijn buik en dat hij er niks aan kan doen. Dat bleek een prima oplossing.
Eind groep 2 werd mijn zoon geopereerd. Hij kreeg een (kijk)operatie aan zijn blaas. Sinds die tijd gaat het een stuk beter. In groep 3 werd dan ook besloten dat er niks aan de kinderen in de klas verteld werd. Waarom slapende honden wakker maken? De helft van de kinderen uit zijn klas kwam uit een andere kleuterklas. Zij waren niet op de hoogte. Tot op de dag van vandaag zijn ze dat nog niet. Op school heeft hij nagenoeg geen ongelukjes meer. Toch heeft hij speciale afspraken met de juf, hij mag namelijk altijd naar het toilet, ook als er iets uitgelegd wordt. En als hij toch een ongelukje heeft, kan hij zichzelf verschonen. Niemand die het hoeft te merken. Deze afspraak geldt nu in groep 4 nog steeds. Twee weken geleden had hij een poepbroek op school. Hij durfde het eigenlijk niet te zeggen, maar ze hadden gymles. De juf heeft hem toen geholpen. Dat is echt super fijn! Eigenlijk moeten wij, als ouders, naar school komen om hem te verschonen (een poepbroek is een beetje lastig zelf schoon te krijgen...)...
Sommige vriendjes weten wel van de plasproblemen. Zij weten dat hij er niks aan kan doen. Ze zeggen dat hij ziek is in zijn buik, dat hebben ze onthouden uit de kleuterklas. We houden dat maar zo. Hoe moet je het anders uitleggen?
Om het pesten op latere leeftijd te voorkomen heb ik onze zoon op karate gedaan. Andere kinderen kijken dan toch tegen je op, waardoor ze minder snel hem als pispaal uitkiezen. En ook heel belangrijk: hij wordt er zelf veel zekerder van. Gelukkig vindt hij het heel erg leuk. Samen met zijn vriendje gaat hij elke week naar de training en laatst hebben ze hun eerste examen gehaald!
Mijn zoon wordt gelukkig nog niet gepest. Misschien is hij nog te jong? Wij hebben wel voorzorgsmaatregelen getroffen. Al vanaf groep 1 en 2 hebben wij regelmatig overleg met de juf gehad. In de kleuterklas is het nog niet zo raar als een kind af en toe in zijn/haar broek plast. Maar als dat meerdere keren per dag is, valt dat wel op. En als zijn stoel, waar hij altijd op zit in de klas, niet meer doorgeschoven kan worden, omdat het hout kapot is gegaan van de natte broeken, gaan de kinderen het toch wel opmerken. In overleg is er besloten dat hij geen luierbroekje aan doet naar school (behalve bij uitstapjes). Dat stimuleert het pesten. De juf heeft de kinderen vertelt dat hij ziek is in zijn buik en dat hij er niks aan kan doen. Dat bleek een prima oplossing.
Eind groep 2 werd mijn zoon geopereerd. Hij kreeg een (kijk)operatie aan zijn blaas. Sinds die tijd gaat het een stuk beter. In groep 3 werd dan ook besloten dat er niks aan de kinderen in de klas verteld werd. Waarom slapende honden wakker maken? De helft van de kinderen uit zijn klas kwam uit een andere kleuterklas. Zij waren niet op de hoogte. Tot op de dag van vandaag zijn ze dat nog niet. Op school heeft hij nagenoeg geen ongelukjes meer. Toch heeft hij speciale afspraken met de juf, hij mag namelijk altijd naar het toilet, ook als er iets uitgelegd wordt. En als hij toch een ongelukje heeft, kan hij zichzelf verschonen. Niemand die het hoeft te merken. Deze afspraak geldt nu in groep 4 nog steeds. Twee weken geleden had hij een poepbroek op school. Hij durfde het eigenlijk niet te zeggen, maar ze hadden gymles. De juf heeft hem toen geholpen. Dat is echt super fijn! Eigenlijk moeten wij, als ouders, naar school komen om hem te verschonen (een poepbroek is een beetje lastig zelf schoon te krijgen...)...
Sommige vriendjes weten wel van de plasproblemen. Zij weten dat hij er niks aan kan doen. Ze zeggen dat hij ziek is in zijn buik, dat hebben ze onthouden uit de kleuterklas. We houden dat maar zo. Hoe moet je het anders uitleggen?
Om het pesten op latere leeftijd te voorkomen heb ik onze zoon op karate gedaan. Andere kinderen kijken dan toch tegen je op, waardoor ze minder snel hem als pispaal uitkiezen. En ook heel belangrijk: hij wordt er zelf veel zekerder van. Gelukkig vindt hij het heel erg leuk. Samen met zijn vriendje gaat hij elke week naar de training en laatst hebben ze hun eerste examen gehaald!
zondag 3 februari 2013
Gedrag (1)
Het gedrag van kinderen met zindelijkheidsproblemen is moeilijk te begrijpen. Het is vaak ongewenst gedrag in ogen van anderen. Maar als je erover nadenkt en je inleeft in het kind is het gedrag ook heel begrijpelijk.
Stel je eens voor, je bent een kind van zeven jaar en het lukt je vaak niet om een ongelukje te voorkomen. Je weet dat je anders bent dan andere kinderen en dat andere kinderen niet in hun broek plassen en/of poepen. Zodra je een ongelukje hebt gehad, schaam je je heel erg. Je kan kiezen, of je gaat (alweer) naar boven of het toilet om je te verschonen en je moet zeggen wat je gaat doen (met pestgedag van kinderen of het "ik krijg op mijn kop"-gevoel van volwassenen tot gevolg), of je blijft doorlopen met een vieze broek en je doet alsof er niks aan de hand is. Dat laatste is het gedrag dat kinderen met deze problemen uiten. Ze ontwijken het onderwerp, maar vaak ook het plassen of poepen zelf, ook als het gewoon op het toilet had gekund. Wanneer je als ouder vraagt of het kind een vieze broek heeft, zal het steenhard ontkend worden. Ze gaan liegen. Dit gedrag zie je bij alle kinderen met deze problemen, of ze nou zes, acht, tien jaar of nog ouder zijn.
Dit gedrag is ook het gedrag dat Jorn vertoond. In eerste instantie begrepen wij deze reactie niet. Hij liegt en dat mag niet, dus dat pakten we aan. Wij werden boos. Logisch, zullen de meeste mensen denken. Toch is dat niet de goede manier. We maakten het alleen maar erger. Voor zijn gevoel werden wij boos omdat hij in zijn broek geplast of gepoept had, terwijl het voor ons draaide om het liegen. Het tegenovergestelde gebeurde, hij ging de ongelukjes nog meer ontkennen.
Het is lastig om dit aan te pakken. Positief benaderen is in ieder geval de beste optie. Bijvoorbeeld door middel van een beloningssysteem. Beloningssystemen werken bij het ene kind beter dan bij het andere kind. Wij hebben al veel beloningssystemen ingezet, met als gevolg dat het niet meer werkt. Hij doet er zijn best niet meer voor, hij vindt voor een paar dagen leuk en daarna is het niet meer interessant. De reden dat het niet meer werkt is dat wij veel beloningssystemen hebben ingezet om te proberen hem zindelijk te krijgen, terwijl het achteraf niet kon werken. Hij had een medisch probleem en dan werkt een beloningssysteem natuurlijk niet!
Stel je eens voor, je bent een kind van zeven jaar en het lukt je vaak niet om een ongelukje te voorkomen. Je weet dat je anders bent dan andere kinderen en dat andere kinderen niet in hun broek plassen en/of poepen. Zodra je een ongelukje hebt gehad, schaam je je heel erg. Je kan kiezen, of je gaat (alweer) naar boven of het toilet om je te verschonen en je moet zeggen wat je gaat doen (met pestgedag van kinderen of het "ik krijg op mijn kop"-gevoel van volwassenen tot gevolg), of je blijft doorlopen met een vieze broek en je doet alsof er niks aan de hand is. Dat laatste is het gedrag dat kinderen met deze problemen uiten. Ze ontwijken het onderwerp, maar vaak ook het plassen of poepen zelf, ook als het gewoon op het toilet had gekund. Wanneer je als ouder vraagt of het kind een vieze broek heeft, zal het steenhard ontkend worden. Ze gaan liegen. Dit gedrag zie je bij alle kinderen met deze problemen, of ze nou zes, acht, tien jaar of nog ouder zijn.
Dit gedrag is ook het gedrag dat Jorn vertoond. In eerste instantie begrepen wij deze reactie niet. Hij liegt en dat mag niet, dus dat pakten we aan. Wij werden boos. Logisch, zullen de meeste mensen denken. Toch is dat niet de goede manier. We maakten het alleen maar erger. Voor zijn gevoel werden wij boos omdat hij in zijn broek geplast of gepoept had, terwijl het voor ons draaide om het liegen. Het tegenovergestelde gebeurde, hij ging de ongelukjes nog meer ontkennen.
Het is lastig om dit aan te pakken. Positief benaderen is in ieder geval de beste optie. Bijvoorbeeld door middel van een beloningssysteem. Beloningssystemen werken bij het ene kind beter dan bij het andere kind. Wij hebben al veel beloningssystemen ingezet, met als gevolg dat het niet meer werkt. Hij doet er zijn best niet meer voor, hij vindt voor een paar dagen leuk en daarna is het niet meer interessant. De reden dat het niet meer werkt is dat wij veel beloningssystemen hebben ingezet om te proberen hem zindelijk te krijgen, terwijl het achteraf niet kon werken. Hij had een medisch probleem en dan werkt een beloningssysteem natuurlijk niet!
dinsdag 22 januari 2013
Plasklas
In mijn vorige blog schreef ik dat Jorn naar de "plasklas" was geweest. In totaal is hij daar twee keer naartoe geweest. De eerste keer was hij vijf jaar, de tweede keer was hij zes jaar.
Hierbij vertel ik jullie wat meer over onze ervaringen van de plasklas.
De plasklas duurt een ochtend. Meestal zijn er dan drie of vier kinderen. Ze gaan spelen of spelletjes doen, met elkaar of met hun vader/moeder. Ze krijgen telkens limonade te drinken. In totaal moeten ze drie keer op een speciale toilet plassen voor de flow-meting. Dit toilet meet de hoeveelheid dat ze plassen, maar ook de kracht en de soort straal. Als de flow-meting klaar is, wordt er een echo gemaakt van de blaas. Er wordt gekeken of er uitgeplast is en ze meten de dikte van de blaaswand. Aan de dikte van de blaaswand kunnen ze zien hoe hard er geperst moet worden om te plassen. Ook bekijken ze de vorm van de blaas en de verbinding tussen de blaas en de urineleider. Hier is al veel uit te halen.
Verder krijgen de kinderen een filmpje te zien over de zithouding bij het plassen en hoe ze moeten ontspannen en een filmpje over het "poepen". En niet onbelangrijk, als ouders kan je ervaringen uitwisselen.
De eerste keer dat Jorn naar de plasklas ging was voor ons een openbaring. Hier werd duidelijk dat Jorn er niks aan kon doen dat hij veel ongelukjes had. De vorm van de blaas en blaasdikte lieten duidelijk zien dat hij heel hard moest persen om te plassen. Een doorverwijzing naar de uroloog en een operatie was toen ook het vervolg.
De tweede keer was afgelopen voorjaar. Een jaar na de operatie. Het aantal ongelukjes is duidelijk afgenomen (nog een of twee keer per dag) en stabiel. We bespreken het gedrag van kinderen met deze problemen (hierover in een volgende blog meer) en kijken of er getraind kan gaan worden. We besluiten het nog niet te doen. Jorn is nog net te jong en er nog niet aan toe in zijn ontwikkeling.
Deze dag was voor mij heel fijn, omdat er nog twee jongens met hun moeder waren. Deze jongens waren even oud en hadden exact dezelfde problemen. Fijn om ervaringen uit te kunnen wisselen!
De mictiepoli is eigenlijk voor kinderen van zeven tot zeventien jaar. In eerste instantie vond ik dat maar raar, waarom kan een kind van vijf dat niet zindelijk is niet geholpen worden? Tijdens de eerste keer dat wij naar de plasklas gingen was het mij meteen duidelijk. Ze waren met vier kinderen, vijf, zes, zeven en acht jaar oud. Twee jongens en twee meisjes. Jorn was de jongste. Op dat moment zag je het verschil in leeftijd heel duidelijk. Jorn was druk en aan het uitsloven, terwijl de oudere kinderen veel rustiger waren. Hij was duidelijk te jong...
Tot de volgende keer!
Hierbij vertel ik jullie wat meer over onze ervaringen van de plasklas.
De plasklas duurt een ochtend. Meestal zijn er dan drie of vier kinderen. Ze gaan spelen of spelletjes doen, met elkaar of met hun vader/moeder. Ze krijgen telkens limonade te drinken. In totaal moeten ze drie keer op een speciale toilet plassen voor de flow-meting. Dit toilet meet de hoeveelheid dat ze plassen, maar ook de kracht en de soort straal. Als de flow-meting klaar is, wordt er een echo gemaakt van de blaas. Er wordt gekeken of er uitgeplast is en ze meten de dikte van de blaaswand. Aan de dikte van de blaaswand kunnen ze zien hoe hard er geperst moet worden om te plassen. Ook bekijken ze de vorm van de blaas en de verbinding tussen de blaas en de urineleider. Hier is al veel uit te halen.
Verder krijgen de kinderen een filmpje te zien over de zithouding bij het plassen en hoe ze moeten ontspannen en een filmpje over het "poepen". En niet onbelangrijk, als ouders kan je ervaringen uitwisselen.
De eerste keer dat Jorn naar de plasklas ging was voor ons een openbaring. Hier werd duidelijk dat Jorn er niks aan kon doen dat hij veel ongelukjes had. De vorm van de blaas en blaasdikte lieten duidelijk zien dat hij heel hard moest persen om te plassen. Een doorverwijzing naar de uroloog en een operatie was toen ook het vervolg.
De tweede keer was afgelopen voorjaar. Een jaar na de operatie. Het aantal ongelukjes is duidelijk afgenomen (nog een of twee keer per dag) en stabiel. We bespreken het gedrag van kinderen met deze problemen (hierover in een volgende blog meer) en kijken of er getraind kan gaan worden. We besluiten het nog niet te doen. Jorn is nog net te jong en er nog niet aan toe in zijn ontwikkeling.
Deze dag was voor mij heel fijn, omdat er nog twee jongens met hun moeder waren. Deze jongens waren even oud en hadden exact dezelfde problemen. Fijn om ervaringen uit te kunnen wisselen!
De mictiepoli is eigenlijk voor kinderen van zeven tot zeventien jaar. In eerste instantie vond ik dat maar raar, waarom kan een kind van vijf dat niet zindelijk is niet geholpen worden? Tijdens de eerste keer dat wij naar de plasklas gingen was het mij meteen duidelijk. Ze waren met vier kinderen, vijf, zes, zeven en acht jaar oud. Twee jongens en twee meisjes. Jorn was de jongste. Op dat moment zag je het verschil in leeftijd heel duidelijk. Jorn was druk en aan het uitsloven, terwijl de oudere kinderen veel rustiger waren. Hij was duidelijk te jong...
Tot de volgende keer!
donderdag 17 januari 2013
Zindelijk worden is niet altijd vanzelfsprekend
Hallo allemaal,
Zindelijk worden is niet altijd vanzelfsprekend. Dat heb ik persoonlijk ondervonden met mijn oudste zoon Jorn. Jorn is nu zeven jaar en heeft nog regelmatig ongelukjes overdag en 's nachts. Hij kan er niks aan doen, hij is met een afwijking in zijn urinebuis geboren. Om mij heen heb ik gemerkt dat er veel onbekendheid over is en ook onbegrip. Met mijn blog hoop ik dat ik andere ouders en familieleden van kinderen met hetzelfde probleem kan helpen.
Frustratie, dat is de eerste emotie waar je tegenaan loopt wanneer je kind drie jaar is, bijna naar school gaat, maar nog steeds vaak in zijn broek plast. Neemt hij je in de maling? Wil hij het niet? Dwars? Je weet het niet en dat is frustrerend. Je wordt boos op je kind en je vind dat hij beter zijn best moet doen. Maar het helpt allemaal niet. Op de meeste scholen mag je kind niet komen als hij niet zindelijk is, maar wij hebben het getroffen met onze basisschool. Meerdere reservesets kleding mee in zijn tas. Gelukkig kon hij zichzelf verschonen! Helemaal rooskleurig verliep het natuurlijk niet op school. Zijn juf vond het moeilijk ermee om te gaan, Jorn had dan ook iedere dag zeker twee natte broeken, soms nog meer...
Toen Jorn vijf jaar was begon langzaamaan door te dringen dat er iets niet klopte. Via via hoorden we over een kinderbekkenbodemtherapeut. Zo'n therapeut kan kinderen helpen die niet zindelijk zijn omdat ze moeite hebben met het onder controle houden van hun bekkenbodem. We vonden een goede therapeut in Houten en gingen aan de slag. Thuis veel oefeningen doen en iedere week naar therapie. Helaas, het hielp niet en uiteindelijk verwees zij ons door naar de huisarts. Via de huisarts kwamen we terecht op de mictie-poli (oftewel plas en poep poli) in het ziekenhuis. In principe is die poli voor kinderen van zeven tot zeventien jaar, maar ze wilden zeker naar Jorn kijken. Na een dagje meegedraaid te hebben in de "plasklas" (hierover in een volgende blog meer), bleek er wel degelijk een probleem met zijn blaas te zijn. Hij werd doorverwezen naar de uroloog en een paar weken later lag hij op de operatietafel.
Jorn had veel grote kleppen in zijn urineleider. De uroloog heeft er drie verwijderd (er zaten er meer), maar ook een cyste op de plek waar zijn prostaat zich nog moest gaan vormen. Deze was door de druk die hij moest zetten om te kunnen plassen ontstaan. In zijn blaas zat een hele groot spierbal, het bewijs van het harde persen om te kunnen plassen. Achteraf zijn er vanaf zijn geboorte wel tekenen geweest. Bijvoorbeeld dat hij zeker drie keer op een dag een poepbroek had. Ik dacht aan een goede stoelgang, maar het kwam door het persen; hij poepte mee. Dat is ook de reden dat hij nu ook nog steeds moeite heeft met zijn ontlasting.
We zijn nu bijna twee jaar verder. Het aantal ongelukjes is afgenomen en stabiel. Binnenkort beginnen we met trainen. Hij gaat leren het gevoel dat de aandrang geeft te herkennen. Zijn hersenen en zijn blaas en darmen moeten samen gaan werken. Ik ben benieuwd! Zal een zware tijd voor hem worden...
Hierboven in vogelvlucht mijn verhaal. In mijn volgende blogs wil ik verder ingaan op specifieke onderwerpen en op de wijze van reageren van kinderen met deze problemen.
Vind je dit leuk en interessant om te lezen? Volg me dan!
Groeten, Susan
Zindelijk worden is niet altijd vanzelfsprekend. Dat heb ik persoonlijk ondervonden met mijn oudste zoon Jorn. Jorn is nu zeven jaar en heeft nog regelmatig ongelukjes overdag en 's nachts. Hij kan er niks aan doen, hij is met een afwijking in zijn urinebuis geboren. Om mij heen heb ik gemerkt dat er veel onbekendheid over is en ook onbegrip. Met mijn blog hoop ik dat ik andere ouders en familieleden van kinderen met hetzelfde probleem kan helpen.
Frustratie, dat is de eerste emotie waar je tegenaan loopt wanneer je kind drie jaar is, bijna naar school gaat, maar nog steeds vaak in zijn broek plast. Neemt hij je in de maling? Wil hij het niet? Dwars? Je weet het niet en dat is frustrerend. Je wordt boos op je kind en je vind dat hij beter zijn best moet doen. Maar het helpt allemaal niet. Op de meeste scholen mag je kind niet komen als hij niet zindelijk is, maar wij hebben het getroffen met onze basisschool. Meerdere reservesets kleding mee in zijn tas. Gelukkig kon hij zichzelf verschonen! Helemaal rooskleurig verliep het natuurlijk niet op school. Zijn juf vond het moeilijk ermee om te gaan, Jorn had dan ook iedere dag zeker twee natte broeken, soms nog meer...
Toen Jorn vijf jaar was begon langzaamaan door te dringen dat er iets niet klopte. Via via hoorden we over een kinderbekkenbodemtherapeut. Zo'n therapeut kan kinderen helpen die niet zindelijk zijn omdat ze moeite hebben met het onder controle houden van hun bekkenbodem. We vonden een goede therapeut in Houten en gingen aan de slag. Thuis veel oefeningen doen en iedere week naar therapie. Helaas, het hielp niet en uiteindelijk verwees zij ons door naar de huisarts. Via de huisarts kwamen we terecht op de mictie-poli (oftewel plas en poep poli) in het ziekenhuis. In principe is die poli voor kinderen van zeven tot zeventien jaar, maar ze wilden zeker naar Jorn kijken. Na een dagje meegedraaid te hebben in de "plasklas" (hierover in een volgende blog meer), bleek er wel degelijk een probleem met zijn blaas te zijn. Hij werd doorverwezen naar de uroloog en een paar weken later lag hij op de operatietafel.
Jorn had veel grote kleppen in zijn urineleider. De uroloog heeft er drie verwijderd (er zaten er meer), maar ook een cyste op de plek waar zijn prostaat zich nog moest gaan vormen. Deze was door de druk die hij moest zetten om te kunnen plassen ontstaan. In zijn blaas zat een hele groot spierbal, het bewijs van het harde persen om te kunnen plassen. Achteraf zijn er vanaf zijn geboorte wel tekenen geweest. Bijvoorbeeld dat hij zeker drie keer op een dag een poepbroek had. Ik dacht aan een goede stoelgang, maar het kwam door het persen; hij poepte mee. Dat is ook de reden dat hij nu ook nog steeds moeite heeft met zijn ontlasting.
We zijn nu bijna twee jaar verder. Het aantal ongelukjes is afgenomen en stabiel. Binnenkort beginnen we met trainen. Hij gaat leren het gevoel dat de aandrang geeft te herkennen. Zijn hersenen en zijn blaas en darmen moeten samen gaan werken. Ik ben benieuwd! Zal een zware tijd voor hem worden...
Hierboven in vogelvlucht mijn verhaal. In mijn volgende blogs wil ik verder ingaan op specifieke onderwerpen en op de wijze van reageren van kinderen met deze problemen.
Vind je dit leuk en interessant om te lezen? Volg me dan!
Groeten, Susan
Abonneren op:
Posts (Atom)