Het is ondertussen alweer ruim een half jaar geleden dat ik een bericht heb geplaatst op mijn blog. Een veel bewogen half jaar! Door mijn zwangerschap had ik een "bloggersdip". Ondertussen hebben wij een mooie dochter gekregen en mijn zonen dus een zusje. We zijn erg blij met haar. Ze is nu acht weken oud en ík krijg weer zin om te gaan schrijven!
Zoals ik al schreef, het afgelopen half jaar was veelbewogen, vooral voor mijn zoon. In mijn vorige blog schreef ik dat hij geopereerd was en behandeld wordt door een orthopedagoog. Nog steeds brengt hij haar geregeld een bezoek. Hij heeft er veel baat bij. Als hij niet lekker in zijn vel zit, praat hij met haar en dan voelt hij zich meteen weer een stuk vrolijker! In het voorjaar heeft zij hem een intelligentieonderzoek afgenomen. De uitslag was erg verhelderend. Hij blijkt op het gebied van informatie opnemen en verwerken zeer hoog begaafd te zijn. Op alle andere onderdelen scoorde hij gemiddeld. Hij blijkt opdrachten af te raffelen omdat hij met zijn hoofd al tien opdrachten verder is. Hij is dus aan het onderpresteren. Hier gaat school nu mee aan de slag!
Maar wat betreft zijn psychische problemen omtrent zijn zindelijkheid, verklaarde het ook veel. Hij begrijpt heel goed wat er met hem aan de hand is. Maar ook dat hij "anders" is en daar heeft hij het moeilijk mee. Door te praten met de orthopedagoog heeft hij geleerd er goed mee om te gaan. Hij is normaal vrij introvert en gesloten, maar nu heeft hij op school in zijn klas verteld wat hij heeft en hoe hij zich erbij voelt. Ook dat hij zichzelf een "sukkel" vindt. Zo knap! Maar ook erg ontroerend voor een ouder om dat te horen. Hij heeft echt een grote sprong gemaakt in deze ontwikkeling.
Nu op school alle kinderen in zijn klas het weten, wordt het helemaal geaccepteerd. Gepest wordt hij niet!
Voor de zomervakantie hebben we met de orthopedagoog afgesproken dat de zindelijkheidstraining weer opgepakt gaat worden. Met de verpleegkundige die dat de vorige keer begeleidde hadden wij geen klik, waardoor mijn zoon op een gegeven moment niet meer gemotiveerd was. Dit keer pakt een andere verpleegkundige het op en gaat de begeleiding voornamelijk via de orthopedagoog.
Zo'n traject ingaan rond de zomervakantie is niet handig, omdat het normale ritme dan helemaal weg is. We hebben daarom afgesproken na de zomervakantie met het intensieve traject te starten, maar in de zomervakantie gaan we wel werken aan de vaste momenten. Die zijn namelijk heel belangrijk om er regelmaat in te krijgen. Als moeder help ik hem daar nu nog aan herinneren, maar de bedoeling is dat hij dat zelf gaat doen.
Na de zomervakantie zijn we met het intensieve traject gestart. Ook een best lastig moment omdat zijn zusje toen werd geboren. Mijn aandacht kon ik daarom niet volledig op hem richten. Toch zijn we begonnen. Hij moest weer lijsten invullen en, in tegenstelling tot de vorige keer, had hij dit keer via e-mail contact. Zijn lijsten had hij zelf gemaakt en moet hij ook zelf invullen en e-mailen. Dit leverde hele grappige mailtjes op. Hij werd steeds vrijer in zijn woordkeuze en contact met haar. Dit ging even goed, maar na een paar weken kwam de sleur er weer in. Helaas werkt dat bij mijn zoon altijd zo... Lijsten werden niet meer op tijd of helemaal niet ingevuld, e-mails werden afgeraffeld en steeds korter. Ook zat hij weer helemaal niet lekker in zijn vel, mede door een valse start op school met een nieuwe, invallende, juf. In de eerste weken is daar zoveel gebeurd... En dat is iets waar hij niet tegen kan. Vooral niet als het ook nog persoonlijk gaat worden. Er moest dus weer iets gebeuren!
Na weer een gesprek met de orthopedagoog voelde hij zich gelukkig weer wat beter. Samen hebben ze daarnaast een nieuw "plan" bedacht om de zindelijkheidstraining weer op te pakken. Hierover vertel ik jullie de volgende keer meer!
maandag 3 november 2014
maandag 31 maart 2014
Operatie door uroloog en orthopedagoog
Na mijn laatste blog is er veel gebeurd naar aanleiding van de zindelijkheidsproblemen van mijn zoon. Mijn zoon heeft het moeilijk met zijn afwijking en problemen. Gelukkig heeft de kinderarts hem erg serieus genomen, waardoor er meteen stappen werden ondernomen. Tijdens ons laatste bezoek aan de kinderarts heeft hij een paar dingen aangegeven. Op de eerste plaats dat hij dacht dat er nog iets niet goed zat in zijn piemeltje en dat hij graag doorgestuurd wilde worden naar de uroloog. Zo knap dat hij dat zelf aan kon geven! En zo fijn dat de kinderarts het meteen serieus oppakte en hem doorstuurde naar de uroloog. Verder heeft hij ook verteld dat hij zichzelf een sukkel vindt. Dat heeft hij niet één keer aangegeven, maar veel vaker. Dat doet pijn als ouder, je wilt dat je kind blij is met zichzelf en gelukkig is. Ook dat werd meteen serieus aangepakt en hij werd doorverwezen naar de orthopedagoog. Het was een heftig gesprek, waarbij ook ik mijn tranen niet helemaal tegen kon houden...
Ondertussen zijn beide trajecten al ingegaan. Binnen twee weken was er een afspraak bij de uroloog en nog geen twee weken later volgde er een operatie. Dat was vorige week. Om 7.20 uur moesten wij ons melden en om 8.00 uur ging hij al onder narcose. We hadden hem laten kiezen wie met hem mee mocht naar de OK. Vorige keer was ik dat, dit keer mocht papa mee. Heftig voor mij, als zwangere moeder (ja ik ben ondertussen 17 weken zwanger!). Je ziet je kind weggaan en kan niet mee. Maar het was zijn keus die ik moest respecteren. Dus, tranen inhouden en kiezen op elkaar...
Het belangrijkste was dat de operatie niet voor niks was. Hij had het heel goed gevoeld. Weer werden twee vernauwingen verruimd en twee kleppen verwijderd. Meteen aan het begin van de urinebuis zat al een vernauwing. Ik ben toch wel benieuwd hoe die daar nu gekomen zijn. Kan dit vaker terugkomen? Dat is een vraag die we moeten stellen aan de uroloog bij de evaluatie.
Binnen anderhalf uur was hij weer terug op de afdeling. Nog twee uur later mocht de katheter eruit en moest hij zelfstandig gaan plassen. Dat was nog niet één, twee, drie gebeurd. Het deed zo'n pijn!! Na nog een dosis pijnstillers lukte het hem dan uiteindelijk en mochten we rond 14.45 uur naar huis. Het herstel ging heel vlot! De tweede dag had hij al niet eens meer pijnstillers nodig en nog een dag later zat hij alweer op school. Na een week niet sporten, mag hij vanavond dan eindelijk weer naar karate. Heerlijk!
Hij is ook al bij de orthopedagoog geweest en heeft het eerste onderzoek, het belevingsonderzoek, achter de rug. Vandaag hebben we daar de uitslag van gekregen. Hij heeft het moeilijk met zijn plas- en poepprobleem. Hij heeft geen goed beeld van zichzelf, niet alleen hierdoor, maar ook omdat hij veel sproeten heeft. Terwijl hij zo'n leuk koppie heeft! Zijn zelfvertrouwen is heel erg kwetsbaar en daar moet wel iets aan gedaan gaan worden. Maar wat hij heel erg leuk vindt, is dat hij nog een broertje of zusje krijgt. Ik was in het begin ontzettend bang voor zijn reactie, maar hij vindt het geweldig. Dat was weer goed om te horen!
Volgende week krijgt hij nog een onderzoek, een intelligentieonderzoek. Daarna, waarschijnlijk na de meivakantie, gaan we weer starten met de plastraining. Dit keer gaat de orthopedagoog daarbij helpen. Ik hoop dat het deze keer wel gaat lukken...!
Tot de volgende keer!
Ondertussen zijn beide trajecten al ingegaan. Binnen twee weken was er een afspraak bij de uroloog en nog geen twee weken later volgde er een operatie. Dat was vorige week. Om 7.20 uur moesten wij ons melden en om 8.00 uur ging hij al onder narcose. We hadden hem laten kiezen wie met hem mee mocht naar de OK. Vorige keer was ik dat, dit keer mocht papa mee. Heftig voor mij, als zwangere moeder (ja ik ben ondertussen 17 weken zwanger!). Je ziet je kind weggaan en kan niet mee. Maar het was zijn keus die ik moest respecteren. Dus, tranen inhouden en kiezen op elkaar...
Het belangrijkste was dat de operatie niet voor niks was. Hij had het heel goed gevoeld. Weer werden twee vernauwingen verruimd en twee kleppen verwijderd. Meteen aan het begin van de urinebuis zat al een vernauwing. Ik ben toch wel benieuwd hoe die daar nu gekomen zijn. Kan dit vaker terugkomen? Dat is een vraag die we moeten stellen aan de uroloog bij de evaluatie.
Binnen anderhalf uur was hij weer terug op de afdeling. Nog twee uur later mocht de katheter eruit en moest hij zelfstandig gaan plassen. Dat was nog niet één, twee, drie gebeurd. Het deed zo'n pijn!! Na nog een dosis pijnstillers lukte het hem dan uiteindelijk en mochten we rond 14.45 uur naar huis. Het herstel ging heel vlot! De tweede dag had hij al niet eens meer pijnstillers nodig en nog een dag later zat hij alweer op school. Na een week niet sporten, mag hij vanavond dan eindelijk weer naar karate. Heerlijk!
Hij is ook al bij de orthopedagoog geweest en heeft het eerste onderzoek, het belevingsonderzoek, achter de rug. Vandaag hebben we daar de uitslag van gekregen. Hij heeft het moeilijk met zijn plas- en poepprobleem. Hij heeft geen goed beeld van zichzelf, niet alleen hierdoor, maar ook omdat hij veel sproeten heeft. Terwijl hij zo'n leuk koppie heeft! Zijn zelfvertrouwen is heel erg kwetsbaar en daar moet wel iets aan gedaan gaan worden. Maar wat hij heel erg leuk vindt, is dat hij nog een broertje of zusje krijgt. Ik was in het begin ontzettend bang voor zijn reactie, maar hij vindt het geweldig. Dat was weer goed om te horen!
Volgende week krijgt hij nog een onderzoek, een intelligentieonderzoek. Daarna, waarschijnlijk na de meivakantie, gaan we weer starten met de plastraining. Dit keer gaat de orthopedagoog daarbij helpen. Ik hoop dat het deze keer wel gaat lukken...!
Tot de volgende keer!
maandag 10 februari 2014
Zindelijkheidsproblemen: Zindelijkheidsproblemen / Uroloog en Psycholoog
Zindelijkheidsproblemen: Zindelijkheidsproblemen / Uroloog en Psycholoog: Het is alweer even geleden dat ik een bericht heb geplaatst in mijn blog. Maar we hebben niet stil gezeten. Het traject met de natuurlijk ge...
Zindelijkheidsproblemen / Uroloog en Psycholoog
Het is alweer even geleden dat ik een bericht heb geplaatst in mijn blog. Maar we hebben niet stil gezeten. Het traject met de natuurlijk geneeskundige is voorlopig stop gezet. Eerst maar eens naar de kinderarts.
Vanochtend zijn we bij de kinderarts geweest. Dit keer hadden we een dubbele afspraak, om te praten over zijn groei (puberteitskenmerken) en over zijn zindelijkheid. We begonnen te praten over zijn zindelijkheid. Op zo'n moment is het altijd fijn om er als ouder bij te zijn. Als je aan mijn zoon vraagt hoe het gaat, is zijn standaard antwoord: "goed". Maar is dat ook zo? Gelukkig prikt zo'n arts daar ook meteen doorheen. Het gaat niet goed, het is stabiel. Maar met mijn zoon zelf gaat het niet goed. Hij heeft het erg moeilijk, hij vindt zichzelf een hele grote sukkel... En dat komt voornamelijk door het plassen en poepen in zijn broek. Hij heeft echt een fantastische arts. Ze gaf meteen aan dat ze hem gaat helpen. Het ziekenhuis heeft goede psychologen in dienst die kinderen zoals hij helpen. Hij is er al eerder geweest. Hij heeft hulp nodig, want ook zijn schoolprestaties lijden eronder. Hij is heel erg onzeker en verlegen. Door zijn onzekerheid durft hij niks te zeggen als hij maar enigszins twijfelt of hij het wel goed doet of weet, dan gaat hij hakkelen. En zijn toetsen? Daar haalt hij vervolgens geen voldoendes meer voor. Maar het voornaamste vind ik dat hij weer gelukkig wordt. Als moeder doet het enorm veel pijn als je kind niet gelukkig is. Als hij niet de onbezonnen jeugd, die je hem zo gunt, kan hebben. De wachttijden zijn gelukkig kort, dus binnenkort mag hij starten.
Maar dat is niet het enige wat er verandert. Mijn zoon heeft aangegeven dat hij denkt dat er weer of nog steeds iets mis is in zijn piemeltje. Dat er een belemmering zit. Dat is in lijn met wat de uroloog na zijn operatie drie jaar geleden heeft aangegeven. Er waren toen drie kleppen verwijderd, maar er zaten er meer. En die drie kleppen waren zo groot, dat de kans op littekenvorming heel groot is, waardoor dat weer problemen gaat geven. Ook hier stond de kinderarts meteen open voor. Een afspraak met de uroloog staat inmiddels voor half maart.
Als het traject met de uroloog is afgelopen, zal hij weer moeten gaan beginnen met de zindelijkheidstraining. Met een andere arts dan de vorige keer. Met haar had hij geen klik. Hij vond haar te "kattig". Hij is dan ook weer een jaar ouder, hopelijk lukt het dan wel...
Veel veranderingen in één keer... Maar de kinderarts vond dat we door moesten pakken. Niet wachten met de psycholoog, totdat het traject met de uroloog achter de rug is, zoals ik had bedacht. Nee, hij heeft nu hulp nodig! Toch wel fijn, maar het zal wel een zware tijd voor hem worden.
Vanochtend zijn we bij de kinderarts geweest. Dit keer hadden we een dubbele afspraak, om te praten over zijn groei (puberteitskenmerken) en over zijn zindelijkheid. We begonnen te praten over zijn zindelijkheid. Op zo'n moment is het altijd fijn om er als ouder bij te zijn. Als je aan mijn zoon vraagt hoe het gaat, is zijn standaard antwoord: "goed". Maar is dat ook zo? Gelukkig prikt zo'n arts daar ook meteen doorheen. Het gaat niet goed, het is stabiel. Maar met mijn zoon zelf gaat het niet goed. Hij heeft het erg moeilijk, hij vindt zichzelf een hele grote sukkel... En dat komt voornamelijk door het plassen en poepen in zijn broek. Hij heeft echt een fantastische arts. Ze gaf meteen aan dat ze hem gaat helpen. Het ziekenhuis heeft goede psychologen in dienst die kinderen zoals hij helpen. Hij is er al eerder geweest. Hij heeft hulp nodig, want ook zijn schoolprestaties lijden eronder. Hij is heel erg onzeker en verlegen. Door zijn onzekerheid durft hij niks te zeggen als hij maar enigszins twijfelt of hij het wel goed doet of weet, dan gaat hij hakkelen. En zijn toetsen? Daar haalt hij vervolgens geen voldoendes meer voor. Maar het voornaamste vind ik dat hij weer gelukkig wordt. Als moeder doet het enorm veel pijn als je kind niet gelukkig is. Als hij niet de onbezonnen jeugd, die je hem zo gunt, kan hebben. De wachttijden zijn gelukkig kort, dus binnenkort mag hij starten.
Maar dat is niet het enige wat er verandert. Mijn zoon heeft aangegeven dat hij denkt dat er weer of nog steeds iets mis is in zijn piemeltje. Dat er een belemmering zit. Dat is in lijn met wat de uroloog na zijn operatie drie jaar geleden heeft aangegeven. Er waren toen drie kleppen verwijderd, maar er zaten er meer. En die drie kleppen waren zo groot, dat de kans op littekenvorming heel groot is, waardoor dat weer problemen gaat geven. Ook hier stond de kinderarts meteen open voor. Een afspraak met de uroloog staat inmiddels voor half maart.
Als het traject met de uroloog is afgelopen, zal hij weer moeten gaan beginnen met de zindelijkheidstraining. Met een andere arts dan de vorige keer. Met haar had hij geen klik. Hij vond haar te "kattig". Hij is dan ook weer een jaar ouder, hopelijk lukt het dan wel...
Veel veranderingen in één keer... Maar de kinderarts vond dat we door moesten pakken. Niet wachten met de psycholoog, totdat het traject met de uroloog achter de rug is, zoals ik had bedacht. Nee, hij heeft nu hulp nodig! Toch wel fijn, maar het zal wel een zware tijd voor hem worden.
Abonneren op:
Posts (Atom)