Na mijn laatste blog is er veel gebeurd naar aanleiding van de zindelijkheidsproblemen van mijn zoon. Mijn zoon heeft het moeilijk met zijn afwijking en problemen. Gelukkig heeft de kinderarts hem erg serieus genomen, waardoor er meteen stappen werden ondernomen. Tijdens ons laatste bezoek aan de kinderarts heeft hij een paar dingen aangegeven. Op de eerste plaats dat hij dacht dat er nog iets niet goed zat in zijn piemeltje en dat hij graag doorgestuurd wilde worden naar de uroloog. Zo knap dat hij dat zelf aan kon geven! En zo fijn dat de kinderarts het meteen serieus oppakte en hem doorstuurde naar de uroloog. Verder heeft hij ook verteld dat hij zichzelf een sukkel vindt. Dat heeft hij niet één keer aangegeven, maar veel vaker. Dat doet pijn als ouder, je wilt dat je kind blij is met zichzelf en gelukkig is. Ook dat werd meteen serieus aangepakt en hij werd doorverwezen naar de orthopedagoog. Het was een heftig gesprek, waarbij ook ik mijn tranen niet helemaal tegen kon houden...
Ondertussen zijn beide trajecten al ingegaan. Binnen twee weken was er een afspraak bij de uroloog en nog geen twee weken later volgde er een operatie. Dat was vorige week. Om 7.20 uur moesten wij ons melden en om 8.00 uur ging hij al onder narcose. We hadden hem laten kiezen wie met hem mee mocht naar de OK. Vorige keer was ik dat, dit keer mocht papa mee. Heftig voor mij, als zwangere moeder (ja ik ben ondertussen 17 weken zwanger!). Je ziet je kind weggaan en kan niet mee. Maar het was zijn keus die ik moest respecteren. Dus, tranen inhouden en kiezen op elkaar...
Het belangrijkste was dat de operatie niet voor niks was. Hij had het heel goed gevoeld. Weer werden twee vernauwingen verruimd en twee kleppen verwijderd. Meteen aan het begin van de urinebuis zat al een vernauwing. Ik ben toch wel benieuwd hoe die daar nu gekomen zijn. Kan dit vaker terugkomen? Dat is een vraag die we moeten stellen aan de uroloog bij de evaluatie.
Binnen anderhalf uur was hij weer terug op de afdeling. Nog twee uur later mocht de katheter eruit en moest hij zelfstandig gaan plassen. Dat was nog niet één, twee, drie gebeurd. Het deed zo'n pijn!! Na nog een dosis pijnstillers lukte het hem dan uiteindelijk en mochten we rond 14.45 uur naar huis. Het herstel ging heel vlot! De tweede dag had hij al niet eens meer pijnstillers nodig en nog een dag later zat hij alweer op school. Na een week niet sporten, mag hij vanavond dan eindelijk weer naar karate. Heerlijk!
Hij is ook al bij de orthopedagoog geweest en heeft het eerste onderzoek, het belevingsonderzoek, achter de rug. Vandaag hebben we daar de uitslag van gekregen. Hij heeft het moeilijk met zijn plas- en poepprobleem. Hij heeft geen goed beeld van zichzelf, niet alleen hierdoor, maar ook omdat hij veel sproeten heeft. Terwijl hij zo'n leuk koppie heeft! Zijn zelfvertrouwen is heel erg kwetsbaar en daar moet wel iets aan gedaan gaan worden. Maar wat hij heel erg leuk vindt, is dat hij nog een broertje of zusje krijgt. Ik was in het begin ontzettend bang voor zijn reactie, maar hij vindt het geweldig. Dat was weer goed om te horen!
Volgende week krijgt hij nog een onderzoek, een intelligentieonderzoek. Daarna, waarschijnlijk na de meivakantie, gaan we weer starten met de plastraining. Dit keer gaat de orthopedagoog daarbij helpen. Ik hoop dat het deze keer wel gaat lukken...!
Tot de volgende keer!
