Vakantie

Vakanties zijn heerlijk voor kinderen. Na ongeveer acht weken hard werken op school zijn ze wel toe aan een weekje rust. Even lekker niksen en de hele ochtend in pyjama rondlopen. Mijn kinderen genieten daarvan!

Toch heeft de vakantie ook een keerzijde voor mijn zoon. Het betekent dat hij uit zijn vertrouwde ritme is, wat resulteert in natte broeken... Mijn zoon heeft structuur nodig. Zo gauw het vakantie is, of als we een weekend weggaan, heeft hij vaker ongelukjes. Structuur is dus heel belangrijk. Maar in vakanties krijg ik dat niet voor elkaar. Ik gun hem zijn ontspannende momenten en rust. Ik leg me er dus maar bij neer en draai een was extra.

In het voorjaar en zomer gaan wij graag kamperen. Wij houden van het buiten zijn en de kinderen kunnen op een camping lekker hun gang gaan; spelen met, daar tegengekomen, vriendjes. Het plassen of poepen wordt daar nogal eens "vergeten". Ongelukjes zijn op een camping nooit zo handig. Een plasbroek is geen probleem, maar hoe ga je om met een poepbroek? Die moet toch uitgespoeld worden. Ik doe de vieze broek dan meestal in een zakje en op een rustig moment ga ik, stiekem, (tenminste, zo voelt dat) naar het toiletgebouw. Op de wasplaats spoel ik het broekje dan uit. Ik geneer me dan wel, want fris is het niet. Ik hoop altijd dat er niet iemand ook een wasje komt doen... Als een ongelukje een "ongeluk" is geweest, gooi ik het broekje weg. Dan is het me te vies om uit te spoelen. 

Het communiceren over een vieze broek op een camping doen mijn zoon en ik op onze eigen manier. Vakantievriendjes zijn niet op de hoogte van zijn "probleempje" en we doen dan ook erg ons best dat ze daar niet achterkomen. Ik help hem daar ook bij, maar soms is het lastig. Zoals omschreven in mijn vorige blog, worden vieze broeken vaak ontkend. Dit wordt dus weleens strijd... Niet dat ik dat wil, maar hem met een vieze broek rond laten lopen, gaat me echt te ver. Op rustige momenten kan je dit wel uitleggen. Maar op het moment dat hij een vieze broek heeft, komt het "vermijden" weer om de hoek kijken en verandert zijn gedrag weer. De ene keer werkt hij goed mee, maar een volgende keer wordt hij dwars. Het is dan lastig om het voor de buitenwereld verborgen te houden... 

Dit is dan zo'n moment om je als ouder vooral rustig te houden. Een moment waar je mee om moet leren gaan! Al is dat soms heel lastig...

Afgelopen week was hier de voorjaarsvakantie. Het is deze week redelijk goed gegaan, maar ik ben blij dat vanaf morgen de structuur weer in het ritme zit. Ook 's nachts zal het dan weer beter gaan, maar hierover de volgende keer meer. Morgen moeten we weer naar de "plasdokter". Ik ben benieuwd...

Pesten

De angst dat kinderen met zindelijkheidsproblemen gepest gaan worden is bij ouders groot. Kinderen kunnen erg hard zijn tegen elkaar. Dat wil je niet voor je kind.

Mijn zoon wordt gelukkig nog niet gepest. Misschien is hij nog te jong? Wij hebben wel voorzorgsmaatregelen getroffen. Al vanaf groep 1 en 2 hebben wij regelmatig overleg met de juf gehad. In de kleuterklas is het nog niet zo raar als een kind af en toe in zijn/haar broek plast. Maar als dat meerdere keren per dag is, valt dat wel op. En als zijn stoel, waar hij altijd op zit in de klas, niet meer doorgeschoven kan worden, omdat het hout kapot is gegaan van de natte broeken, gaan de kinderen het toch wel opmerken. In overleg is er besloten dat hij geen luierbroekje aan doet naar school (behalve bij uitstapjes). Dat stimuleert het pesten. De juf heeft de kinderen vertelt dat hij ziek is in zijn buik en dat hij er niks aan kan doen. Dat bleek een prima oplossing.
Eind groep 2 werd mijn zoon geopereerd. Hij kreeg een (kijk)operatie aan zijn blaas. Sinds die tijd gaat het een stuk beter. In groep 3 werd dan ook besloten dat er niks aan de kinderen in de klas verteld werd. Waarom slapende honden wakker maken? De helft van de kinderen uit zijn klas kwam uit een andere kleuterklas. Zij waren niet op de hoogte. Tot op de dag van vandaag zijn ze dat nog niet. Op school heeft hij nagenoeg geen ongelukjes meer. Toch heeft hij speciale afspraken met de juf, hij mag namelijk altijd naar het toilet, ook als er iets uitgelegd wordt. En als hij toch een ongelukje heeft, kan hij  zichzelf verschonen. Niemand die het hoeft te merken. Deze afspraak geldt nu in groep 4 nog steeds. Twee weken geleden had hij een poepbroek op school. Hij durfde het eigenlijk niet te zeggen, maar ze hadden gymles. De juf heeft hem toen geholpen. Dat is echt super fijn! Eigenlijk moeten wij, als ouders, naar school komen om hem te verschonen (een poepbroek is een beetje lastig zelf schoon te krijgen...)...
Sommige vriendjes weten wel van de plasproblemen. Zij weten dat hij er niks aan kan doen. Ze zeggen dat hij ziek is in zijn buik, dat hebben ze onthouden uit de kleuterklas. We houden dat maar zo. Hoe moet je het anders uitleggen?

Om het pesten op latere leeftijd te voorkomen heb ik onze zoon op karate gedaan. Andere kinderen kijken dan toch tegen je op, waardoor ze minder snel hem als pispaal uitkiezen. En ook heel belangrijk: hij wordt er zelf veel zekerder van. Gelukkig vindt hij het heel erg leuk. Samen met zijn vriendje gaat hij elke week naar de training en laatst hebben ze hun eerste examen gehaald!

Gedrag (1)

Het gedrag van kinderen met zindelijkheidsproblemen is moeilijk te begrijpen. Het is vaak ongewenst gedrag in ogen van anderen. Maar als je erover nadenkt en je inleeft in het kind is het gedrag ook heel begrijpelijk.

Stel je eens voor, je bent een kind van zeven jaar en het lukt je vaak niet om een ongelukje te voorkomen. Je weet dat je anders bent dan andere kinderen en dat andere kinderen niet in hun broek plassen en/of poepen. Zodra je een ongelukje hebt gehad, schaam je je heel erg. Je kan kiezen, of je gaat (alweer) naar boven of het toilet om je te verschonen en je moet zeggen wat je gaat doen (met pestgedag van kinderen of het "ik krijg op mijn kop"-gevoel van volwassenen tot gevolg), of je blijft doorlopen met een vieze broek en je doet alsof er niks aan de hand is. Dat laatste is het gedrag dat kinderen met deze problemen uiten. Ze ontwijken het onderwerp, maar vaak ook het plassen of poepen zelf, ook als het gewoon op het toilet had gekund. Wanneer je als ouder vraagt of het kind een vieze broek heeft, zal het steenhard ontkend worden. Ze gaan liegen. Dit gedrag zie je bij alle kinderen met deze problemen, of ze nou zes, acht, tien jaar of nog ouder zijn.

Dit gedrag is ook het gedrag dat Jorn vertoond. In eerste instantie begrepen wij deze reactie niet. Hij liegt en dat mag niet, dus dat pakten we aan. Wij werden boos. Logisch, zullen de meeste mensen denken. Toch is dat niet de goede manier. We maakten het alleen maar erger. Voor zijn gevoel werden wij boos omdat hij in zijn broek geplast of gepoept had, terwijl het voor ons draaide om het liegen. Het tegenovergestelde gebeurde, hij ging de ongelukjes nog meer ontkennen.
Het is lastig om dit aan te pakken. Positief benaderen is in ieder geval de beste optie. Bijvoorbeeld door middel van een beloningssysteem. Beloningssystemen werken bij het ene kind beter dan bij het andere kind. Wij hebben al veel beloningssystemen ingezet, met als gevolg dat het niet meer werkt. Hij doet er zijn best niet meer voor, hij vindt voor een paar dagen leuk en daarna is het niet meer interessant. De reden dat het niet meer werkt is dat wij veel beloningssystemen hebben ingezet om te proberen hem zindelijk te krijgen, terwijl het achteraf niet kon werken. Hij had een medisch probleem en dan werkt een beloningssysteem natuurlijk niet!